Page 359 - รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ เรื่อง กฎหมายว่าด้วยความเสมอภาคและการไม่เลือกปฏิบัติ
P. 359

335


                   นักเรียนโดยอาศัยเกณฑ์ทะเบียนราษฎรเป็นหลักนั้นเป็นการรับรองสิทธิ ไม่เป็นการจ ากัดสิทธิจึงไม่มี

                   การเลือกปฏิบัติแต่อย่างใด ...” (รายงานผลการพิจารณาที่ 927-928/2558) จะเห็นได๎วํา หากพิจารณา
                   โดยทั่วไปแล๎ว มาตรการดังกลําวเป็นการให๎สิทธิพิเศษแกํนักเรียนที่อยูํในเขตพื้นที่ จึงอาจมองวําเป็นการ

                   ปฏิบัติที่แตกตํางกันด๎วยเหตุ “ถิ่นที่อยูํ” อยํางไรก็ตาม มีประเด็นวํา เหตุเกี่ยวกับถิ่นที่อยูํในความหมายเชิง

                   กายภาพหรือพื้นที่เชํนนี้ จะถือเป็นเหตุแหํงการเลือกปฏิบัติในลักษณะเดียวกับ “เชื้อชาติ ถิ่นกําเนิด หรือ
                   สังคมดั้งเดิม” หรือไมํ นอกจากนี้ อาจพิจารณาได๎วํามาตรการดังกลําวเป็นไปเพื่อสํงเสริมให๎นักเรียนในพื้นที่

                   ได๎มีโอกาสเรียนใกล๎ที่อยูํอาศัย และเป็นประโยชน์อยํางหนึ่งซึ่งรัฐพึงคุ๎มครองปกปูอง จึงเป็นมาตรการยืนยัน
                   สิทธิเชิงบวกที่ไมํเป็นการเลือกปฏิบัติ


                           ในกรณีกฎหมายเฉพาะเกี่ยวกับเหตุแหํงการเลือกปฏิบัติกรณี “ความพิการ”       นั้นพบวํา

                   พระราชบัญญัติสํงเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ พ.ศ. 2550  เป็นกฎหมายที่รับรองสิทธิในการ
                   เข๎าถึงและใช๎สิ่งอํานวยความสะดวกสาธารณะ สวัสดิการจากรัฐ จึงมีลักษณะเป็นกฎหมายที่กําหนด

                   มาตรการยืนยันสิทธิเชิงบวกให๎กับคนพิการ นอกจากนี้ ระเบียบของคณะกรรมการที่ออกตามความใน
                                                                                      248
                   พระราชบัญญัติดังกลําวยังได๎วางหลักเกี่ยวกับ “การชํวยเหลือที่สมเหตุสมผล”   ไว๎วําหมายถึง “การ
                   เปลี่ยนแปลงหรือปรับปรุงที่จําเป็นและเหมาะสมโดยไมํกํอให๎เกิดภาระอันเกินควรหรือเกินสัดสํวน เฉพาะใน

                   กรณีที่จําเป็นเพื่อประกันวําคนพิการได๎อุปโภคและใช๎สิทธิมนุษยชนและเสรีภาพขั้นพื้นฐานทั้งปวงที่เทํา

                   เทียมกับบุคคลอื่น”     จะเห็นได๎วํา การชํวยเหลือที่สมเหตุสมผลนี้ สอดคล๎องกับ “Reasonalbe
                   Accommodation”  ที่กฎหมายสิทธิมนุษยชนระหวํางประเทศกําหนดให๎รัฐมีพันธกรณีต๎องจัดให๎มีการ

                   ชํวยเหลือดังกลําว


                           ในกรณีผู๎สูงอายุนั้น ประเทศไทยก็มีกฎหมายเฉพาะได๎แกํ พระราชบัญญัติผู๎สูงอายุ พ.ศ. 2546 ซึ่ง
                   กําหนดรับรองสิทธิในด๎านตํางๆ ของผู๎สูงอายุ จะเห็นได๎วํา กฎหมายฉบับนี้อาจจัดเป็นมาตรการยืนยันสิทธิ

                   เชิงบวกโดยปฏิบัติตํอผู๎สูงอายุเป็นพิเศษทั้งนี้เพื่อให๎เกิดความเทําเทียมกับบุคคลอื่นๆ


                            สําหรับกฎหมายเฉพาะกรณีการเลือกปฏิบัติด๎วยเหตุแหํงเพศ ก็มีหลักการเชํนกัน ดังจะเห็นได๎จาก

                   พระราชบัญญัติความเทําเทียมระหวํางเพศ พ.ศ. 2558 มาตรา 17 ซึ่งมีการกําหนดมาตรการยืนยันสิทธิเชิง
                                 249
                   บวกในวรรคท๎าย





                   248  ข๎อ 4. ระเบียบคณะกรรมการสํงเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการแหํงชาติวําด๎วยหลักเกณฑ์ วิธีการ และเงื่อนไขใน
                   การร๎องขอ การรวบรวมพยานหลักฐานการไกลํเกลี่ย การวินิจฉัย และคําตอบแทนของคณะอนุกรรมการหรือผู๎ไกลํเกลี่ย
                   เกี่ยวกับการกระทําในลักษณะที่เป็นการเลือกปฏิบัติโดยไมํเป็นธรรมตํอคนพิการ พ.ศ. 2556
                   249
                      มาตรา 17 กําหนดวํา
   354   355   356   357   358   359   360   361   362   363   364