Page 293 - รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ เรื่อง กฎหมายว่าด้วยความเสมอภาคและการไม่เลือกปฏิบัติ

269

คณะกรรมการวินิจฉัยร๎องทุกข์เห็นวํา การเคหะแหํงชาติผํอนผันผู๎เชําซื้ออาคารบางคน ทั้งที่
ลํวงเลยกําหนดระยะเวลาตามแนวปฏิบัติที่การเคหะแหํงชาติกําหนดไว๎ แตํไมํผํอนผันผู๎เชําซื้ออาคารบางคน

นั้น ไมํมีเหตุผลอันสมควร ซึ่งถือได๎วําเป็นการเลือกปฏิบัติต่อผู้ร้องทุกข์ที่ไม่เท่าเทียมกันกับรายอื่น การ
เคหะแหํงชาติมีวัตถุประสงค์ในการดําเนินงานเพื่อให๎ความชํวยเหลือในด๎านที่อยูํอาศัยให๎แกํประชาชนผู๎มี
รายได๎น๎อยและรายได๎ปานกลาง การปฏิบัติงานของการเคหะแหํงชาติจึงควรมุํงเน๎นในทางอํานวยความ
สะดวกให๎แกํผู๎เชําซื้อภายในกรอบระเบียบ หลักเกณฑ์หรือแนวปฏิบัติที่กําหนดซึ่งได๎ประกาศลํวงหน๎าให๎

ทราบทั่วกันและควรปฏิบัติตํอผู๎เชําซื้อทุกรายโดยเทําเทียมกัน

ผู๎วิจัยมีข๎อพิจารณาวํา กรณีนี้การเลือกผํอนผันเฉพาะผู๎เชําซื้อบางรายเป็นการปฏิบัติตํอบุคคล

แตกตํางกัน แตํไมํมีข๎อเท็จจริงวําเกี่ยวข๎องกับเหตุแหํงการเลือกปฏิบัติตามกฎหมายสิทธิมนุษยชนแตํอยําง
ใด จึงเป็นกรณีการเลือกปฏิบัติในความหมายที่แตกตํางและกว๎างกวําการเลือกปฏิบัติตามกฎหมายสิทธิ
มนุษยชน อยํางไรก็ตามหากมีข๎อเท็จจริงปรากฏวํา การผํอนผันแกํผู๎เชําซื้อบางรายนั้นเกี่ยวข๎องกับเหตุแหํง
การเลือกปฏิบัติ เชํน เชื้อชาติ เพศ ศาสนา ฯลฯ ดังนี้อาจจัดเป็นการเลือกปฏิบัติตามกฎหมายสิทธิ

มนุษยชนได๎

4.4.5 การปฏิบัติที่แตกต่างกันอันจัดอยู่ใน “เหตุแห่งการเลือกปฏิบัติ”: คดีของศาลรัฐธรรมนูญ

- กรณีที่เกี่ยวข๎องกับเหตุแหํง “สถานะของบุคคล” นั้นพบวํามีการเปรียบเทียบระหวําง ประมวล
กฎหมายวิธีพิจารณาความแพํง มาตรา 286 วรรคหนึ่ง (3) ซึ่งบัญญัติให๎ศาลกําหนดจํานวนสิทธิเรียกร๎อง

เป็นเงินของลูกหนี้ตามคําพิพากษาที่เป็นพนักงาน ลูกจ๎าง หรือคนงาน ที่ไมํใชํเป็นข๎าราชการหรือลูกจ๎างของ
รัฐบาลให๎อยูํในความรับผิดแหํงการบังคับคดีได๎ กับ มาตรา 286 วรรคหนึ่ง (2) ซึ่งบัญญัติให๎สิทธิเรียกร๎อง
เป็นเงินลักษณะเดียวกับมาตรา 286 วรรคหนึ่ง (3) ทั้งหมดที่ข๎าราชการหรือลูกจ๎างของรัฐบาลได๎รับไมํต๎อง
อยูํในความรับผิดแหํงการบังคับคดีโดยไมํต๎องให๎ศาลกําหนดดังเชํน มาตรา 286 วรรคหนึ่ง (3) จะเห็นได๎วํา
กรณีนี้ เป็นหลักกฎหมายที่วางหลัก “แตกตํางกัน” โดยในแงํหนึ่งอาจพิจารณาได๎วํา ความแตกตํางกันนั้น

เกี่ยวข๎องกับเหตุแหํงการเลือกปฏิบัติในกรณี “สถานะของบุคคล” อยํางไรก็ตาม ศาลรัฐธรรมนูญก็มิได๎
วินิจฉัยชัดเจนวํา กรณีนี้เกี่ยวข๎องกับ เหตุแหํงการเลือกปฏิบัติหรือไมํ แตํจากเหตุผลในคําวินิจฉัยจะพบวํา
ศาลพิจารณาถึงความแตกตํางของ “สถานะ” บุคคลระหวํางข๎าราชการกับบุคคลทั่วไป แล๎วเห็นวํามี

ลักษณะที่แตกตํางกัน ดังนั้น จึงวินิจฉัยวําไมํเป็นการเลือกปฏิบัติตามรัฐธรรมนูญ (คําวินิจฉัยศาล
รัฐธรรมนูญที่ 34-53/2543) ดังนั้นอาจกลําวได๎วําในคดีนี้ เป็นกรณีการปฏิบัติที่แตกตํางกันและเกี่ยวข๎อง
กับเหตุแหํงการเลือกปฏิบัติ คือกรณี สถานะของบุคคล อยํางไรก็ตาม การปฏิบัติอันแตกตํางดังกลําวนั้นมี
เหตุผลอันสมควรดังที่ศาลได๎ชี้ให๎เห็นสถานะของบุคคลทั้งสองกลุํมในบริบทของเงินที่อยูํในขอบเขตของการ

บังคับคดี