Page 286 - รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ เรื่อง กฎหมายว่าด้วยความเสมอภาคและการไม่เลือกปฏิบัติ

262

จะเห็นได๎วําคดีนี้ผู๎ฟูองคดีกลําวอ๎างมาพร๎อมกันวําตนถูกเลือกปฏิบัติและมีการใช๎ดุลพินิจโดยมิชอบ
ทั้งนี้ศาลได๎พิจารณาข๎อเท็จจริงที่เกี่ยวข๎องแล๎วเห็นด๎วยกับข๎ออ๎างตามฟูอง โดยเฉพาะข๎อเท็จจริงอันเป็น

สาเหตุแหํงคําสั่งไมํจ๎างนั้นศาลพบวําเกี่ยวข๎องกับเหตุผลสํวนตัว ซึ่งไมํใชํเหตุอันควร อยํางไรก็ตามเหตุผล
สํวนตัวอันเป็นเหตุให๎ผู๎ถูกฟูองคดีไมํได๎รับการจ๎างตํอนั้นมิได๎จัดอยูํในเหตุแหํงการเลือกปฏิบัติ เชํน เพศ
ความพิการ เชื้อชาติ ศาสนา ฯลฯ จึงอาจกลําวได๎วําในการพิจารณาคดีเกี่ยวกับการเลือกปฏิบัตินั้น ศาล
ปกครองใช๎กรอบการพิจารณากว๎างกวําเหตุแหํงการเลือกปฏิบัติดังกลําว โดยพิจารณารวมไปกับการใช๎

ดุลพินิจโดยมิชอบซึ่งอาจครอบคลุมเหตุตํางๆนอกเหนือจากเหตุแหํงการเลือกปฏิบัติโดยทั่วไป

เชํนเดียวกับ คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ.25/2547 ที่มีประเด็นวํา การใช๎ดุลพินิจของผู๎ถูก

ฟูองคดีชอบหรือไมํและเป็นการเลือกปฏิบัติหรือไมํ โดยศาลปกครองเห็นวํา “…เมื่อข๎อเท็จจริงปรากฏวําผู๎
ฟูองคดีมีคุณสมบัติครบถ๎วนตามหลักเกณฑ์การพิจารณาอนุญาต รวมทั้งคณะกรรมการตรวจพิจารณาคน
เข๎าเมืองได๎มีมติอนุญาตให๎ผู๎ฟูองคดีมีถิ่นที่อยูํเพื่อการลงทุนเป็นกรณีพิเศษตามคําขอแล๎ว และตั้งแตํมีการ
เริ่มโครงการดึงนักลงทุนเป็นกรณีพิเศษ ในวันที่ 1 กรกฎาคม 2540 จนถึงปัจจุบัน ผู๎ถูกฟูองคดีได๎ใช๎

หลักเกณฑ์ดังกลําวและมีความเห็นชอบให๎คนตํางด๎าวที่ขออนุญาตเข๎ามามีถิ่นที่อยูํเพื่อการลงทุนเป็นกรณี
พิเศษ โดยมีหลักฐานการลงทุนด๎วยการฝากเงินประจํากับธนาคารภายในประเทศเชํนเดียวกับผู๎ฟูองคดี
จํานวนทั้งสิ้น 404 คน ประกอบกับหลักเกณฑ์ตามข๎อ 2.3.4 และข๎อ 2.3.5 ของประกาศสํานักงานตรวจคน
เข๎าเมืองไมํขัดกับหลักเกณฑ์ตามข๎อ 2 (2) ของประกาศกระทรวงมหาดไทยฯ ดังนั้น การที่ผู๎ถูกฟูองคดีมี

คําสั่งไมํเห็นชอบตามคําขอของผู๎ฟูองคดี จึงเป็นคําสั่งที่เนื่องมาจากการใช๎ดุลพินิจโดยมิชอบด๎วยเจตนารมณ์
ของกฎหมายและมีลักษณะเป็นการเลือกปฏิบัติที่ไมํเป็นธรรม....” จะเห็นได๎วํากรณีนี้ไมํได๎มีการ
เปรียบเทียบระหวํางผู๎ฟูองคดีกับบุคคลอื่นที่มีลักษณะ “เหมือนกัน” แตํได๎รับการปฏิบัติแตกตํางกัน โดย

ศาลพิจารณาประเด็นการเลือกปฏิบัติรวมกันกับการใช๎ดุลพินิจโดยมิชอบ

การที่เจ๎าพนักงานของรัฐมีการปฏิบัติที่แตกตํางกันระหวํางกรณีที่มีข๎อเท็จจริงอยํางเดียวกันนั้น

ศาลปกครองตัดสินวําเป็นการเลือกปฏิบัติ ทั้งนี้แม๎วําจะเป็นการเปรียบเทียบระหวํางข๎อเท็จจริงสองกรณีที่
เกี่ยวกับบุคคลเดียวมิใชํระหวํางบุคคลสองคนที่ได๎รับการปฏิบัติที่แตกตํางกัน นอกจากนี้ การปฏิบัติที่
แตกตํางกันดังกลําวมิได๎เกี่ยวข๎องกับเหตุแหํงการเลือกปฏิบัติ เชํน เพศ ความพิการ เชื้อชาติ ศาสนา ฯลฯ
ตัวอยํางเชํน คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ.154/2547 เป็นกรณีที่ ผู๎ฟูองคดีเป็นผู๎เข๎ารํวมการประกวด
ราคาซื้อเครื่องวัดสํวนสูงกับผู๎ถูกฟูองคดี ตามประกาศของผู๎ถูกฟูองคดี เรื่อง ประกวดราคาซื้อครุภัณฑ์

การแพทย์ ตํอมาผู๎ถูกฟูองคดีได๎มีคําสั่งยกเลิกการประกวดราคา เนื่องจากเห็นวําผู๎ฟูองคดียื่นใบ ร.ง. 4
เฉพาะลําดับที่ 1 ที่ 7 และที่ 9 มิได๎ยื่นลําดับที่ 3 ด๎วย จึงผิดเงื่อนไขตามเอกสารประกวดราคา ผู๎ฟูองคดีอ๎าง
วํา กํอนหน๎านี้ผู๎ฟูองคดีเคยเข๎ารํวมประกวดราคากับผู๎ถูกฟูองคดีมาแล๎ว 4 ครั้ง และทุกครั้งผู๎ฟูองคดีก็สํงใบ

ร.ง. 4 ไมํครบทุกลําดับทั้ง 4 ครั้งโดยผู๎ฟูองคดีจะสํงเฉพาะลําดับที่เห็นวําจําเป็นแกํการประกวดราคาในแตํ
ละครั้งเทํานั้น ซึ่งเป็นเอกสารชุดเดียวกันกับที่ผู๎ฟูองคดีได๎ยื่นในการประกวดราคาที่พิพาทครั้งนี้ และได๎รับ
คัดเลือกให๎เป็นคูํสัญญามาแล๎วทุกครั้ง ผู๎ฟูองคดีเห็นวําการยกเลิกการประกวดราคาครั้งนี้เป็นไปโดยไมํชอบ
และทําให๎เกิดความเสียหายแกํผู๎ฟูองคดี จึงนําคดีมาฟูองขอให๎เพิกถอนคําสั่งยกเลิกการประกวดราคาของผู๎

ถูกฟูองคดีดังกลําว ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยวํา แม๎ใบ ร.ง. 4 ที่สมบูรณ์จะต๎องประกอบด๎วยเอกสารจํานวน