Page 212 - รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ เรื่อง กฎหมายว่าด้วยความเสมอภาคและการไม่เลือกปฏิบัติ
P. 212

188


                         ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยว่า การที่ผู๎ถูกฟูองคดีที่ 2 ซึ่งได๎รับมอบหมายจากผู๎ถูกฟูองคดีที่ 3 ได๎มี

                  หนังสือแจ๎งให๎ผู๎ฟูองคดีและผู๎ที่อาศัยอยูํในเขตทางหลวงซึ่งที่ดังกลําวเป็นที่สาธารณสมบัติของแผํนดิน
                  ประเภทอสังหาริมทรัพย์ส าหรับพลเมืองใช๎หรือสงวนไว๎เพื่อประโยชน์ของพลเมืองใช๎รํวมกันและไมํเป็นที่

                  ราชพัสดุโดยไมํได๎รับอนุญาตให๎รื้อถอนหรือท าลายบ๎านพักอาศัยซึ่งมีอ านาจสั่งให๎ผู๎ฝุาฝืนรื้อถอนหรือท าลาย

                  สิ่งปลูกสร๎างที่กํอสร๎างในเขตทางหลวงโดยไมํได๎รับอนุญาตได๎ภายในเวลาอันสมควรตามมาตรา 47 วรรค
                  หนึ่งแหํงพระราชบัญญัติทางหลวง พ.ศ.  2535 ดังนั้นค าสั่งของผู๎ถูกฟูองคดีที่ 2 ที่สั่งให๎ผู๎ฟูองคดีและผู๎ที่

                  อาศัยในเขตทางหลวงดังกลําวรื้อถอนหรือท าลายบ๎านพักอาศัยออกจากทางหลวงภายในเวลา 7 วัน นับแตํ

                  วันที่ได๎รับหนังสือจึงเป็นค าสั่งที่ชอบด๎วยกฎหมายซึ่งในการขับไลํราษฎรที่อยูํอาศัยรุกล้ าในบริเวณเขตทาง
                  หลวงโดยไมํได๎รับอนุญาตนั้นกรมทางหลวงได๎ด าเนินการผลักดันผู๎รุกล ้าในเขตทางหลวงสายตํางๆมาโดย

                  ตลอดจนกระทั่งถูกฟูองคดีตํอศาลจังหวัดและศาลปกครองดังนั้นกรณีจึงไมํใชํการเลือกปฏิบัติตํอผู๎ฟูองคดี
                  แตํอยํางใดและการที่บุคคลใดจะอ๎างหลักแหํงความเสมอภาคเพื่อเรียกร๎องให๎ปฏิบัติตํอตนเป็นอยํางเดียวกัน

                  นั้นยํอมท าได๎เฉพาะเพื่อเรียกร๎องให๎ปฏิบัติในสิ่งที่ชอบด๎วยกฎหมายเทํานั้นผู๎ที่กระท าการโดยไมํชอบด๎วย
                  กฎหมายจึงไมํอาจอ๎างในท านองที่วําถูกเลือกปฏิบัติโดยไมํเป็นธรรมตํอตนได๎



                         31)  กรณีฟ้องขอให้เพิกถอนกฎกระทรวงฉบับที่ 12 (พ.ศ.  2549)  ออกตามความใน
                  พระราชบัญญัติควบคุมกิจการเทปและวัสดุโทรทัศน์ พ.ศ. 2530 (ค าพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ ฟ.

                  5-ฟ.13/2551)

                         ผู๎ฟูองคดีเป็นผู๎ประกอบกิจการให๎บริการคอมพิวเตอร์ออนไลน์ซึ่งได๎จดทะเบียนกับกระทรวง
                  พาณิชย์ประเภทบริการให๎บริการคอมพิวเตอร์เพื่อใช๎อินเตอร์เน็ตแกํนักเรียนนักศึกษาและบุคคลทั่วไปฟูอง

                  วําการที่รัฐมนตรีวําการกระทรวงมหาดไทย (ผู๎ถูกฟูองคดี) ออกกฎกระทรวงฉบับที่ 12 (พ.ศ. 2549) ออก
                  ตามความในพระราชบัญญัติควบคุมกิจการเทปและวัสดุโทรทัศน์ พ.ศ. 2530 ก าหนดให๎ฮาร์ดดิสก์ (Hard

                  Disk)  ที่บันทึกหรือถํายทอดเกมการเลํนทุกชนิดเป็นเทปหรือวัสดุโทรทัศน์โดยใช๎บังคับกับร๎านเกม
                  คอมพิวเตอร์ออนไลน์แตํไมํใช๎บังคับกับฮาร์ดดิสก์ซึ่งติดตั้งไว๎กับคอมพิวเตอร์ของผู๎ประกอบการที่เกี่ยวข๎อง

                  กับคอมพิวเตอร์อื่นๆเชํนร๎านถํายรูปที่ใช๎คอมพิวเตอร์และมีฮาร์ดดิสก์ไว๎บริการลูกค๎าด๎วยหรือกับฮาร์ดดิสก์

                  ทั่วไปซึ่งติดตั้งไว๎กับคอมพิวเตอร์ที่ใช๎ในบ๎านพักอาศัยและสถานที่ราชการมีลักษณะเป็นการเลือกปฏิบัติที่ไมํ
                  เป็นธรรมเนื่องจากผู๎ฟูองคดีไมํอาจให๎เชําหรือแลกเปลี่ยนฮาร์ดดิสก์ที่บันทึกหรือถํายทอดเกมการเลํนทุก

                  ชนิดเว๎นแตํได๎รับใบอนุญาตจากนายทะเบียนตามมาตรา 6 แหํงพระราชบัญญัติควบคุมกิจการและวัสดุ

                  โทรทัศน์ พ.ศ. 2530 กรณีจึงเป็นการกระท าที่ไมํชอบด๎วยกฎหมายท าให๎ผู๎ฟูองคดีได๎รับความเสียหายขอให๎
                  ศาลเพิกถอนกฎกระทรวงฉบับที่ 12 (พ.ศ. 2549)ฯ

                         ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยว่า เมื่อพิจารณาจากสาระส าคัญและเจตนารมณ์ในบทบัญญัติของ
                  กฎกระทรวงฉบับที่ 12 (พ.ศ. 2549)ฯ เป็นการใช๎อ านาจในการก าหนดให๎วัสดุใดเป็นเทปหรือวัสดุโทรทัศน์

                  ตามบทบัญญัติแหํงพระราชบัญญัติควบคุมกิจการเทปและวัสดุโทรทัศน์ พ.ศ. 2530 โดยมีเจตนารมณ์ที่จะ
                  ควบคุมการให๎บริการเกมคอมพิวเตอร์ซึ่งเกมคอมพิวเตอร์สํวนใหญํมีเนื้อหาที่ไมํเหมาะสมหรือขัดตํอ
   207   208   209   210   211   212   213   214   215   216   217