Page 179 - รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ เรื่อง กฎหมายว่าด้วยความเสมอภาคและการไม่เลือกปฏิบัติ

155

ตามรัฐธรรมนูญ มาตรา 29 และยังเป็นการเลือกปฏิบัติโดยไมํเป็นธรรมเพราะเหตุแหํงความแตกตํางใน

เรื่องสถานะของบุคคล โดยมิได๎เป็นมาตรการที่รัฐก าหนดขึ้นเพื่อขจัดอุปสรรคหรือสํงเสริมให๎บุคคลสามารถ
ใช๎สิทธิและเสรีภาพได๎เชํนเดียวกับบุคคลอื่นตามรัฐธรรมนูญมาตรา 30 วรรคสี่

ศาลรัฐธรรมนูญพิจารณาแล๎วเห็นวํา ประมวลรัษฎากร มาตรา 40 (2) (3) (4) (5) (6) (7) และ (8)

เป็นบทบัญญัติที่จ าแนกเงินได๎พึงประเมินออกเป็นประเภทตํางๆ ไว๎ เพื่อประโยชน์ในการจัดเก็บภาษีเงินได๎
บุคคลธรรมดา ไมํมีข๎อความใดๆ อันมีลักษณะเป็นการกระทบกระเทือนหรือจ ากัดเสรีภาพในการประกอบ

กิจการหรือประกอบอาชีพของบุคคล และมิได๎กระทบตํอสาระส าคัญแหํงสิทธิและเสรีภาพของบุคคลตามที่

รัฐธรรมนูญรับรองไว๎อีกทั้งมิได๎เป็นการเลือกปฏิบัติโดยไมํเป็นธรรมตํอบุคคล จึงไมํขัดหรือแย๎งตํอ
รัฐธรรมนูญ มาตรา 43 ประกอบมาตรา 29 และมาตรา 30

สํวนประมวลรัษฎากร มาตรา 57 ตรี ที่บัญญัติให๎สามีและภริยาที่อยูํรํวมกันตลอดปีภาษีที่ลํวง
มาแล๎วต๎องถือเอาเงินได๎พึงประเมินของภริยาเป็นเงินได๎ของสามี และให๎สามีมีหน๎าที่และความรับผิดในการ

ยื่นรายการและเสียภาษี แตํถ๎ามีภาษีค๎างช าระและภริยาได๎รับแจ๎งลํวงหน๎าไมํน๎อยกวํา 7 วันแล๎ว ให๎ภริยา
รํวมรับผิดในการเสียภาษีที่ค๎างช าระนั้นด๎วย เป็นการไมํยุติธรรมส าหรับภริยา เพราะภริยาอาจไมํมีสํวนรู๎

เห็นในเรื่องการยื่นรายการเสียภาษีด๎วย และท าให๎สามีภริยาต๎องเสียภาษีเพิ่มขึ้นจากกรณีที่ตํางฝุายตํางแยก

ยื่นเมื่อยังไมํมีการสมรส ประกอบกับมาตรา 57 เบญจ บัญญัติให๎แตํเฉพาะภริยาที่มีเงินได๎พึงประเมินตาม
มาตรา 40 (1) สามารถแยกยื่นรายการและเสียภาษีตํางหากจากสามี โดยมิให๎ถือวําเป็นเงินได๎ของสามีตาม

มาตรา 57 ตรี จึงถือวําเป็นการไมํสํงเสริมความเสมอภาคของชายและหญิง และยังเป็นการเลือกปฏิบัติโดย

ไมํเป็นธรรมตํอบุคคลเพราะเหตุแหํงความแตกตํางในเรื่องสถานะของบุคคลภายหลังจากการสมรสตามที่ได๎
บัญญัติไว๎ในรัฐธรรมนูญ มาตรา 30

17) ค าวินิจฉัยศาลรัฐธรรมนูญที่ 21/2556

คณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแหํงชาติ ผู๎ร๎อง เสนอเรื่องขอให๎ศาลรัฐธรรมนูญพิจารณาวําผู๎ร๎อง
ได๎รับเรื่องร๎องเรียนจาก ท ผู๎ร๎องเรียนวํา คณะกรรมการปูองกันและปราบปรามการทุจริตแหํงชาติ

(คณะกรรมการ ป.ป.ช.) ได๎มีมติวํา ผู๎ร๎องเรียน กระท าความผิดวินัยอยํางร๎ายแรง ผู๎ร๎องเรียนจึงขอให๎ผู๎ร๎อง

เสนอเรื่องตํอศาลรัฐธรรมนูญ วําพระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญวําด๎วยการปูองกันและปราบปราม
การทุจริต พ.ศ. 2542 มาตรา 92 วรรคหนึ่ง ขัดตํอรัฐธรรมนูญ มาตรา 40 (3) และ (4) เนื่องจากเป็นการ

จ ากัดสิทธิในการอุทธรณ์ค าสั่งตํอผู๎บังคับบัญชา และมาตรา 92 วรรคสอง ขัดตํอรัฐธรรมนูญ มาตรา 30

โดยได๎ก าหนดกระบวนการพิจารณาความผิดวินัยไว๎เป็นพิเศษส าหรับผู๎ด ารงต าแหนํงผู๎พิพากษาศาลยุติธรรม
ตุลาการศาลปกครอง และพนักงานอัยการ ท าให๎การพิจารณาความผิดวินัยอยูํในอ านาจขององค์กรนั้นเอง

ซึ่งแตกตํางจากข๎าราชการทั่วไปที่ต๎องถูกพิจารณาความผิดวินัยโดยคณะกรรมการ ป.ป.ช. เป็นการเลือก
ปฏิบัติโดยไมํเป็นธรรม ผู๎ร๎องพิจารณาแล๎วจึงเสนอเรื่องขอให๎ศาลรัฐธรรมนูญวินิจฉัยวําพระราชบัญญัติ

ประกอบรัฐธรรมนูญวําด๎วยการปูองกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. 2542 มาตรา 92 วรรคสอง เป็น