Page 142 - รายงานฉบับสมบูรณ์ โครงการวิจัยการป้องกันและแก้ไขปัญหาการค้ามนุษย์ของประเทศไทย และความร่วมมือกับประเทศเพื่อนบ้านในอาเซียน
P. 142
ส่วนใหญ่ เราเตรียมแต่เรื่องเศรษฐกิจ แต่ถามว่าถ้าเปิดอาเซียน ประเทศลาวประชากรมีบัตรประชาชนทุก
คนไหม ประเทศพม่ามีไหม ไม่ต้องถึงบัตรประชาชนหรอก ถามว่ามีหลักฐานอะไรไหมที่บ่งชี้ว่าคนๆนี้เป็น
ใคร หลายประเทศก็ยังไม่มีการแจ้งเกิดที่ทั่วถึง มันก็เลยมีผลคือถูกกฎหมายแต่อายุผิด คืออายุจริงเขายัง
มาไม่ถึง เพราะฉะนั้นมันยังมีเรื่องของระบบแต่ละประเทศ ที่เขายังไม่พร้อม
เรื่องการสร้างความร่วมมือกับประเทศเพื่อนบ้านถ้ามองจริงๆแล้วนอกจากประชุมเรื่องเศรษฐกิจ
จริงๆทางกองอาเซียนหรือทางกระทรวงต่างประเทศ ควรจะจัดการให้ความร่วมมือหรือให้เกิดความ
ร่วมมือในเรื่องนี้ด้วย ไม่ใช่เอาแต่เรื่องเศรษฐกิจอย่างเดียว น่าจะมีการประชุมเตรียมเพื่อขอความร่วมมือ
เชิงสังคม เรื่องคุณภาพชีวิตของประชาชนให้มันเป็นไปในทิศทางเดียวกันทั้ง ๑๐ ประเทศ ในเรื่องของ
อาเซียนควรจะมีการจัดประชุมอันนี้ด้วยเหมือนกัน เพราะถ้าไม่เตรียมพร้อม น่าจะเป็นป๎ญหาอยู่
เหมือนกัน ถ้าทั้ง ๑๐ ประเทศเห็นว่ามันเป็นป๎ญหาร่วมกันก็น่าจะจัดตั้งกองทุน โดยการลงขันกันทั้ง ๑๐
ประเทศในการที่จะร่วมกันเพราะว่าถ้ามันมีการลงขัน มีงบประมาณก็แสดงว่าแต่ละประเทศให้ความสนใจ
ตั้งใจทํางานช่วยเหลือหรือว่าสนับสนุนต่างๆ แล้วก็มองว่าน่าจะมีการจัด Tier ในของ ๑๐ ประเทศกันเอง
เพื่อให้ดูว่าประเทศไหนจะช่วยอะไร อย่างไร ดูว่าประเทศไหนอยู่ระดับไหน เพื่อให้กองทุนมาดูว่าประเทศ
ไหนต้องช่วยเหลือ ให้เราได้ไปพร้อมกัน รายงานข่าวความก้าวหน้าของการแก้ป๎ญหาการค้ามนุษย์ที่เกิด
จากความร่วมมือกัน แต่ป๎ญหาก็คือ เรามีกฎหมายเหมือนกันไหม มีการทําให้มันเป็นข้อคิดร่วมกันหรือยัง
เราต้องมีคณะกรรมการสังคมของอาเซียนด้วย ไม่ใช่มีแต่เศรษฐกิจ เท่าที่ดูตอนนี้มันมีหลายๆอย่างที่
เกี่ยวกับเศรษฐกิจขับเคลื่อนไปเร็ว แต่เรื่องของสังคมค่อนข้างไปได้ช้า
เรื่องกฎหมายปูองกันและปราบปรามการค้ามนุษย์ ถือเป็นกฎหมายที่ดีฉบับหนึ่ง เพราะว่า ก่อน
หน้านี้เราใช้ พรบ.การค้าหญิงและเด็กที่เราบอกว่ามันมีช่องโหว่ แต่ พรบ.ปราบปรามการค้ามนุษย์
ถึงแม้ว่าจะดีมากแค่ไหน ถ้าคนปฏิบัติไม่นํามันไปใช้หรือว่าใช้ช่องโว่ของกฎหมายไปหาประโยชน์ของ
ตัวเอง มันก็ไม่เกิดอะไรขึ้น จุดอ่อนของมันคือเรื่องการคัดแยกตามมาตรา ๑๙ มีหลายคนที่ให้ความสนใจ
เรื่องของการคัดแยกภายใน ๗ วัน ซึ่งเราก็ยังมองว่าตัวเราเองก็ยังไม่พร้อมที่จะให้ข้อมูล ก็คงไม่ต้องไป
กําหนดขนาดนั้น มันทําให้การได้มาซึ่งหลักฐานหรือข้อมูลจะเป็นเรื่องของการบิดเบียนซึ่งพยามยามเร่งให้
ทํา ซึ่งถ้าจับได้ภายใน ๒๔ ชั่วโมงจับได้ให้รีบทํา รีบดําเนินการให้เอาให้ได้ ซึ่งถ้าเราบอกว่าผู้เสียหายคือ
เด็ก เราไม่ควรทําแบบนั้นกับเขา ควรให้เขาอยู่ในสถานะที่เขาพร้อมที่จะให้ข้อมูลดีกว่า แล้วก็มีเรื่องของ
ตัวกฎหมายอาญาที่เราเอามาใช้กันคือมาตรา ๒๘๖ บอกว่า มีรายได้จากการขายบริการอย่างเดียว ไม่
สามารถทําอย่างอื่นเลย ครอบครัวยากจน คือไม่ทําก็อยู่ไม่ได้ ซึ่งถ้าเขามีภรรยาทํางานอันนี้ก็จะมีข้อโต้แย้ง
ไม่สามารถที่จะยึดทรัพย์หรือเอาทรัพย์สินเข้าสู่ราชการได้ ซึ่งจริงๆ เราก็รู้แล้วว่าการทํางานของเขามี
รายได้มาจากไหน ตัวนี้ก็ยังไม่สามารถบังคับใช้ได้อย่างเด็ดขาด เพราะคําพิพากษาของเรามันยังมีแนวนั้น
อยู่ค่อนข้างเยอะ และก็เป็นเรื่องของพ.ร.บ.ปราบปรามการค้าประเวณี เรื่องของการยินยอม คือ การค้า
ประเวณีในสถานบริการกับออกไปใช้บริการนอกสถานบริการ ตัวนี้ยังมีการตีความว่าการให้บริการข้าง
นอกไม่ผิด คือเขาไปเอง คือการทําให้เกิดช่องโหว่เยอะ พอมันมีช่องโว่ แต่เขาไม่ได้ดูไปถึงกระบวนการที่จะ
มาถึงตรงนั้น ว่ามีกระบวนการติดต่อ นําพาแบบไหน
ข้อเสนอแนะเรื่องสุดท้ายคือ ควรจัดให้ข้าราชการที่ทํางานนาน ควรมีการถ่ายถอดให้กับ
ผู้ปฏิบัติงานใหม่ได้ทําความเข้าใจได้ทบทวน ให้เขาฝึกทบทวน ฝึกอบรมในการทํางาน เพราะว่าเราสอบ
เข้ามาเราก็ปฏิบัติตามราชการที่เราเรียนรู้มา แต่เราไม่รู้ว่าตอนนี้มันมีนโยบาย มีกฎหมายใหม่มา เราผู้
ปฏิบัติไม่ใช่จะเข้าใจในกฎหมายทั้งหมด เราควรจะมีการจัดอบรม พัฒนาศักยภาพให้กับเขา ทําให้มันง่าย
๑๒๒
