Page 78 - รายงานการศึกษาวิจัย เรื่อง คณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติกับการตรวจสอบการละเมิดสิทธิมนุษยชนในความสัมพันธ์ระหว่างเอกชนด้วยกัน

โดยกรมคุมครองสิทธิและเสรีภาพมีอํานาจหนาที่และภารกิจเกี่ยวกับสิทธิและเสรีภาพของ

ประชาชนพึงไดรับตามกฎหมาย ทําหนาที่จัดระบบการบริหารจัดการสงเสริมและพัฒนาดานการคุมครองสิทธิและ
เสรีภาพของประชาชน โดยสงเสริมและสนับสนุนใหประชาชนมีความรูเกี่ยวกับการคุมครองสิทธิเสรีภาพ นอกจากนี้

ยังทําหนาที่พัฒนาระบบและหามาตรการดําเนินการชวยเหลือประชาชนที่ตกเปนเหยื่ออาชญากรรม รวมทั้ง

ดําเนินการชวยเหลือทางการเงินแกผูเสียหายและจําเลยในคดีอาญา ซึ่งมิไดเปนผูกระทําความผิดตามกฎหมายวาดวย
คาตอบแทนผูเสียหายและคาทดแทนและคาใชจายแกจําเลยในคดีอาญา ทําหนาที่สงเสริมและพัฒนาการระงับ

ขอพิพาทในสังคม ดําเนินการคุมครองพยานตามกฎหมายวาดวยการคุมครองพยานในคดีอาญา ประสานงานคุมครอง
สิทธิและเสรีภาพกับภาครัฐและภาคเอกชนทั้งในและตางประเทศ รวมทั้งติดตามและประเมินการดําเนินการ

ดานคุมครองสิทธิและเสรีภาพ เปนตน 117

3) องคกรในฝายตุลาการ
สําหรับการพิจารณาองคกรในฝายตุลาการที่ทําหนาที่คุมครองสิทธิและเสรีภาพแก

ประชาชนนั้นอาจแยกพิจารณาออกเปน การคุมครองสิทธิและเสรีภาพโดยศาลยุติธรรม การคุมครองสิทธิและ

เสรีภาพโดยศาลปกครอง และการคุมครองสิทธิและเสรีภาพโดยศาลรัฐธรรมนูญ ซึ่งรายละเอียดมีดังนี้
(1) การคุมครองสิทธิและเสรีภาพโดยศาลยุติธรรม

ในมาตรา 218 ของรัฐธรรมนูญไดกําหนดเขตอํานาจของศาลยุติธรรมไว

โดยบัญญัติวา “ศาลยุติธรรมมีอํานาจพิจารณาพิพากษาคดีทั้งปวง เวนแตคดีที่รัฐธรรมนูญนี้หรือกฎหมายบัญญัติ
ใหอยูในอํานาจศาลอื่น” ประกอบกับมาตรา 28 วรรคสองของรัฐธรรมนูญ บัญญัติวา “บุคคลซึ่งถูกละเมิดสิทธิ

และเสรีภาพที่รัฐธรรมนูญรับรองไวสามารถยกบทบัญญัติแหงรัฐธรรมนูญนี้เพื่อใชสิทธิทางศาลหรือยกขึ้นเปน
ขอตอสูคดีในศาลได” จากบทบัญญัติสองมาตรานี้แสดงถึงเขตอํานาจของศาลยุติธรรมในการทําหนาที่ตัดสินคดี

กรณีที่บุคคลผูถูกละเมิดสิทธิและเสรีภาพยกขึ้นตอสูในคดีทั่วไปที่มิไดอยูในเขตอํานาจของศาลอื่น อันไดแก

ศาลปกครอง ศาลทหาร และศาลรัฐธรรมนูญ เมื่อเกิดกรณีขอพิพาทจนมีการฟองรองคดีมายังศาลยุติธรรมและ
คูความไดยกบทบัญญัติในเรื่องสิทธิและเสรีภาพที่รัฐธรรมนูญรับรองขึ้นเปนขอตอสู ศาลยุติธรรมยอมมีหนาที่

ในการนําบทบัญญัติแหงกฎหมายในเรื่องดังกลาวมาใชในการตัดสินขอเท็จจริงวามีกรณีการละเมิดสิทธิและ
เสรีภาพของคูความเกิดขึ้นหรือไม

นอกจากนี้แลว ในกรณีที่บทบัญญัติแหงกฎหมายที่ศาลใชในการตัดสินคดี

มีลักษณะตองดวยบทบัญญัติมาตรา 6 ของรัฐธรรมนูญ กรณีนี้หากศาลเห็นเองหรือคูความโตแยงวากฎหมาย
ฉบับนั้นขัดหรือแยงกับรัฐธรรมนูญและยังไมเคยมีคําวินิจฉัยของศาลรัฐธรรมนูญในสวนที่เกี่ยวกับบทบัญญัตินั้น ๆ

มากอน ศาลที่กําลังพิจารณาคดีตองรอการพิจารณาพิพากษาคดีไวชั่วคราวแลวอาศัยอํานาจตามมาตรา 211 ของ

รัฐธรรมนูญ สงความเห็นไปยังศาลรัฐธรรมนูญเพื่อตัดสินวาบทบัญญัติของกฎหมายดังกลาวขัดหรือแยงกับ
รัฐธรรมนูญหรือไม กรณีนี้จึงหมายความรวมถึงกรณีที่บทบัญญัติแหงกฎหมายขัดหรือแยงกับสิทธิและเสรีภาพ

ที่รัฐธรรมนูญรับรองไวดวยเชนกัน

117 กุลพล พลวัน, สิทธิมนุษยชนในสังคมโลก, (กรุงเทพฯ : สํานักพิมพนิติธรรม, 2547), น. 196 - 199.

59