Page 62 - รายงานการศึกษาวิจัย เรื่อง คณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติกับการตรวจสอบการละเมิดสิทธิมนุษยชนในความสัมพันธ์ระหว่างเอกชนด้วยกัน

บทที่ 2

คณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแหงชาติกับการตรวจสอบการละเมิดสิทธิมนุษยชน

ในความสัมพันธระหวางเอกชนดวยกันของไทยและตางประเทศ

ภายหลังจากการประกาศปฏิญญาสากลวาดวยสิทธิมนุษยชน เมื่อวันที่ 10 ธันวาคม ค.ศ. 1948 ซึ่งเปน

ผลของการนําแนวความคิดในทางปรัชญาเกี่ยวกับสิทธิมนุษยมาบัญญัติในเอกสารเพื่อใหเปนมาตรฐานสากล
เดียวกัน นับแตนั้นเปนตนมา สิทธิของมนุษยไดทวีความสําคัญมากขึ้นตามลําดับ จนกลาวไดวาเปนหนาที่ของ

ประเทศตาง ๆ ที่จะตองรวมมือกันหาทางคุมครองสิทธิมนุษยชนใหดีที่สุด พัฒนาการสูงสุดของความรวมมือกัน

เพื่อคุมครองสิทธิมนุษยชนของประเทศตาง ๆ ที่เกิดขึ้นในเวทีระดับโลกคือ การยกระดับความสําคัญของ
สิทธิเอกชน (Individual Rights) ใหเปนสิทธิระหวางประเทศ (International Rights) ซึ่งหมายความวา ในกรณี

ที่รัฐกระทําการใดอันเปนการละเมิดสิทธิของปจเจกบุคคลแลว ปจเจกบุคคลอาจเปนผูเสียหายตามกฎหมาย
ระหวางประเทศและสามารถยื่นคํารองเรียนตอองคกรซึ่งทําหนาที่คุมครองสิทธิมนุษยชนระหวางประเทศได

จะเห็นวาการกําหนดหลักเกณฑใหปจเจกชนในฐานะผูเสียหายสามารถยื่นคํารองขอตอศาลไดนั้น ถือเปนขอยกเวน

ของหลักทั่วไปในกฎหมายระหวางประเทศที่กําหนดวารัฐและองคการระหวางประเทศเทานั้นที่เปนผูทรงสิทธิ
ตามกฎหมายระหวางประเทศ สวนสิทธิ หนาที่และความรับผิดของบุคคลธรรมดาในทางระหวางประเทศนั้น

จะแสดงออกโดยผานรัฐซึ่งเปนเจาของสัญชาติของบุคคลดังกลาว นอกจากนี้ การกระทําละเมิดของรัฐดังกลาว
94
อาจถือเปนการกระทบกระเทือนสิทธิของรัฐอื่น ๆ และทําใหรัฐเหลานั้นมีสิทธิรวมมือกันดําเนินมาตรการที่เหมาะสม
เพื่อยุติการกระทํานั้น ๆ ไดอีกดวย กลาวไดวา ปจจุบันกระแสเรื่องสิทธิมนุษยชนไดทวีความสําคัญมากยิ่งขึ้นจนนํา

มาสูการกอตั้งสถาบันและองคกรตาง ๆ ทั้งในระดับระหวางประเทศและระดับภูมิภาคขึ้นเพื่อเปนกลไกสําคัญ

ในการทําหนาที่คุมครองสิทธิมนุษยชนโดยมุงหมายใหการคุมครองสิทธิมนุษยชนมีผลในทางปฏิบัติไดอยางแทจริง
และมีประสิทธิภาพมากที่สุด ในบทนี้ คณะผูศึกษาวิจัยไดแบงหัวขอการศึกษาออกเปน 3 ขอ ไดแก

(1) บทบาทและอํานาจหนาที่ขององคกรที่ทําหนาที่คุมครองสิทธิมนุษยชนระดับภูมิภาค
(2) บทบาทและอํานาจหนาที่ขององคกรที่ทําหนาที่คุมครองสิทธิมนุษยชนในระดับประเทศ และ

(3) บทสรุปวิเคราะหเปรียบเทียบเกี่ยวกับขอบเขตอํานาจหนาที่ขององคกรที่ทําหนาที่คุมครอง

สิทธิมนุษยชน ซึ่งมีรายละเอียด ดังนี้

2.1 บทบาทและอํานาจหนาที่ขององคกรที่ทําหนาที่คุมครองสิทธิมนุษยชนระดับภูมิภาค

2.1.1 บทบาทและอํานาจหนาที่ขององคกรที่ทําหนาที่คุมครองสิทธิมนุษยชนของสหภาพยุโรป

จุดเริ่มตนของระบบการคุมครองสิทธิมนุษยชนในแถบทวีปยุโรปสืบเนื่องจากรัฐตาง ๆ ในภูมิภาค
ยุโรปเกิดความเกรงกลัวตอลัทธิคอมมิวนิสตที่กําลังคุกคามตอสิทธิขั้นพื้นฐานและเสรีภาพทางการเมืองของ

ประชาชน จึงมีความพยายามรวมมือกันในระดับภูมิภาค (regional) เพื่อกอตั้งองคการระหวางประเทศที่เรียกวา

94 จุมพต สายสุนทร, กฎหมายระหวางประเทศเลม 1, พิมพครั้งที่ 7 (กรุงเทพฯ : สํานักพิมพวิญูชน, 2550), น. 227.

43