Page 76 - รายงานการศึกษาวิจัยฉบับสมบูรณ์ เรื่อง คณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติกับการตรวจสอบการละเมิดสิทธิมนุษยชนในความสัมพันธ์ระหว่างเอกชนด้วยกัน

๗๒

ตามศาสนาบัญญัติ แตก็ไดบัญญัติแสดงความมุงหมายไวดวยวา การใชเสรีภาพดังกลาวจะตองไมเปน
ปฏิปกษตอหนาที่พลเมือง และไมเปนการขัดตอความสงบเรียบรอยหรือศีลธรรมอันดีของประชาชน

แมวาจําเลยจะมีสิทธิเสรีภาพดังกลาว แตการที่จําเลยขอลาออกจากการปกครองของมหาเถรสมาคม

และแยกตัวมาตั้งพุทธสถานสันติอโศก โดยวางกฎระเบียบตางๆ และพยายามปฏิบัติตนตามพระธรรม
วินัยก็ตาม แตก็เปนการกระทําที่ฝาฝนพระราชบัญญัติคณะสงฆ พ.ศ.๒๕๐๕ ที่บัญญัติขึ้นโดยชอบ

ดวยรัฐธรรมนูญเพื่อใหการปกครองคณะสงฆเปนไปดวยความเรียบรอย ปองกันมิใหบุคคลผูมีเจตนา

ไมสุจริตอาศัยรมเงาพระพุทธศาสนามาหาประโยชนใสตน ดังนั้นจําเลยจึงตองปฏิบัติตามกฎหมาย
ดังกลาว” การกระทําที่ฝาฝนพระราชบัญญัติคณะสงฆของจําเลยในกรณีนี้จึงมีลักษณะเปนการใชสิทธิ

และเสรีภาพเกินขอบเขตที่บทบัญญัติแหงรัฐธรรมนูญใหความคุมครอง

นอกจากนี้ ยังมีกรณีศาลฎีกาหยิบยกบทบัญญัติในเรื่องสิทธิและเสรีภาพ
มาใชตีความบทบัญญัติกฎหมายที่ใชบังคับแกคดี เชน ในคําพิพากษาฎีกาที่ ๑๔๙๓/๒๕๔๓

เรื่องนี้ศาลฎีกาตัดสินวา “พระราชบัญญัติการเลือกตั้งสมาชิกสภาเทศบาล พ.ศ.๒๔๘๒ มาตรา ๒๑(๙)
ที่บัญญัติถึงการเปนบุคคลตองหามมิใหใชสิทธิสมัครรับเลือกตั้งวา “...ตองคําพิพากษาหรือคําสั่ง

ที่ชอบดวยกฎหมายใหจําคุก และถูกคุมขังอยูโดยหมายของศาล หรือโดยคําสั่งนั้น” เปนบทบัญญัติ

ที่ตัดสิทธิของบุคคล จึงตองตีความในทางรักษาสิทธิของผูตองถูกตัดสิทธิ โดยคํานึงถึงบทบัญญัติ
ของรัฐธรรมนูญแหงราชอาณาจักรไทย พ.ศ.๒๕๔๐ มาตรา ๓๓ วรรคสองที่บัญญัติวา

“กอนมีคําพิพากษาถึงที่สุดแสดงวาบุคคลใดไดกระทําความผิด จะปฏิบัติตอบุคคลนั้นเสมือน
เปนผูกระทําผิดมิได” การที่ผูคัดคานถูกพิพากษาใหจําคุกโดยศาลชั้นตน ซึ่งคดียังไมถึงที่สุด ผูคัดคาน

จึงยังไมพนจากตําแหนงกรรมการสุขาภิบาลตามพระราชบัญญัติสุขาภิบาล พ.ศ.๒๔๙๕

มาตรา ๑๐ (๔)” คําพิพากษานี้จึงเปนตัวอยางของการใชหลักการแหงสิทธิเสรีภาพที่เกี่ยวกับ
การคุมครองสิทธิเสรีภาพสวนบุคคลมาใชตีความพระราชบัญญัติการเลือกตั้งสมาชิกสภาเทศบาล

พ.ศ. ๒๔๘๒ เปนตน

๒) การคุมครองสิทธิและเสรีภาพโดยศาลปกครอง
การที่ประชาชนจะนําคดีที่เกี่ยวพันกับสิทธิและเสรีภาพขึ้นสูการพิจารณาของ

ศาลปกครองไดนั้น นอกจากจะตองเปนไปตามหลักเกณฑของมาตรา ๒๒๓ ของรัฐธรรมนูญ ๒๕๕๐
กลาวคือ คดีดังกลาวจะตองเปนคดีปกครอง อันไดแก คดีที่อันเปนขอพิพาทระหวางหนวยงานของรัฐ

หรือเจาหนาที่ของรัฐกับเอกชน หรือเปนขอพิพาทระหวางหนวยงานของรัฐหรือเจาหนาที่ของรัฐ

ดวยกันเองแลว ยังตองเปนไปตามหลักเกณฑของพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณา
คดีปกครอง พ.ศ.๒๕๔๒ โดยในมาตรา ๙ แหงพระราชบัญญัติดังกลาวกําหนดประเภทของ

คดีปกครองที่สามารถนําเสนอตอศาลปกครองอันนําไปสูชองทางที่จะสามารถหยิบยกบทบัญญัติ
ในเรื่องสิทธิและเสรีภาพมาใชในการพิจารณาตัดสินคดี ซึ่งมีดวยกันทั้งหมด ๖ ประเภทคือ