Page 308 - สถานการณ์การละเมิดสิทธิแรงงานและบทเรียนหกปีของคณะอนุกรรมการสิทธิแรงงานในคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ (กสม.)

๔.๒ หลักกฎหมายและกติการะหว่างประเทศที่เกี่ยวข้อง

สืบเนื่องจากปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชน กติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิพลเมืองและ
สิทธิทางการเมือง พ.ศ. ๒๕๐๙ และกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิทางเศรษฐกิจ สังคมและวัฒนธรรม
พ.ศ. ๒๕๐๙ ซึ่งรัฐบาลไทยได้เข้าเป็นภาคี ส่งผลให้ต้องปฏิบัติตามพันธกรณีในสนธิสัญญาดังกล่าว ดังนี้
ก. กติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิพลเมืองและสิทธิทางการเมือง พ.ศ. ๒๕๐๙ (บังคับใช้ พ.ศ. ๒๕๑๙)
ข้อ ๒ ข้อย่อย ๑ และ ข้อย่อย ๓ บัญญัติว่า
๑. รัฐภาคีแต่ละรัฐแห่งกติกาฉบับนี้รับที่จะเคารพและประกันแก่ปัจเจกบุคคลทั้งปวงในดินแดน
ของตนในสิทธิทั้งหลายที่ได้รับรองไว้ในกติกานี้ โดยปราศจากการแบ่งแยกใด ๆ อาทิ เชื้อชาติ ผิว เพศ
ภาษา ศาสนา ความคิดเห็นทางการเมืองหรือความคิดเห็นอื่นใด เผ่าพันธุ์แห่งชาติหรือสังคม ทรัพย์สิน
กำเนิด หรือสถานะอื่นๆ
ข้อ ๓. รัฐภาคีแต่ละรัฐแห่งกติกานี้รับที่จะ
(ก) ประกันว่า บุคคลใดที่สิทธิหรือเสรีภาพของตนซึ่งรับรองไว้ในกติกานี้ถูกละเมิด ต้องได้รับการ
เยียวยาอย่างเป็นผลจริงจัง โดยไม่ต้องคำนึงว่า การละเมิดนั้นจะกระทำโดยบุคคลผู้ปฏิบัติการตามหน้าที่
(ข) ประกันว่า บุคคลใดที่เรียกร้องการเยียวยาดังกล่าวย่อมมีสิทธิที่จะได้รับการพิจารณาจากฝ่าย
ตุลาการ ฝ่ายบริหาร หรือฝ่ายนิติบัญญัติที่มีอำนาจ หรือจากหน่วยงานอื่นที่มีอำนาจตามที่กำหนดไว้โดย
ระบบกฎหมายของรัฐ และจะพัฒนาหนทางการเยียวยาด้วยกระบวนการยุติธรรมทางศาล
(ค) ประกันว่า เจ้าหน้าที่ผู้มีอำนาจต้องบังคับการให้การเยียวยานั้นเป็นผล
ข้อ ๗ บุคคลจะถูกทรมาน หรือได้รับการปฏิบัติ หรือการลงโทษที่โหดร้ายไร้มนุษยธรรมหรือต่ำช้ามิได้

สิทธิขั้นพื้นฐานประการหนึ่งของมนุษย์ คือ สิทธิไม่ถูกทำร้ายร่างกาย หรือถูกทรมานร่างกายอย่าง
โหดร้าย การที่ลูกเรือไม่ได้รับการเหลียวแลด้านเสบียงอาหารที่เพียงพอแก่การยังชีพจากนายจ้าง ถูกปล่อยให้
อยู่ในเรือลอยลำอยู่ในทะเล เป็นเวลานานกว่า ๒ เดือน โดยที่มีอาหารไม่เพียงพอแก่ความต้องการของ
ร่างกาย ได้รับความทรมานจากการเจ็บป่วย ไม่สามารถเข้าฝั่งไปพบแพทย์เพื่อรับการรักษา จนกระทั่งเสีย
ชีวิตบนเรือ ถือว่านายจ้างได้กระทำการละเมิดสิทธิมนุษยชนทำให้ลูกจ้างได้รับความทรมานแก่ร่างกาย
ที่โหดร้าย และไร้มนุษยธรรม

ข. กติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิทางเศรษฐกิจ สังคมและวัฒนธรรม พ.ศ. ๒๕๐๙
(บังคับใช้ พ.ศ. ๒๕๑๙)
ข้อ ๗ รัฐภาคีแห่งกติกานี้รับรองสิทธิของทุกคนที่จะมีสภาพการทำงานที่ยุติธรรมและน่าพึงพอใจ
ซึ่งประกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่อง
ก) ค่าตอบแทนขั้นต่ำที่ให้แก่ผู้ทำงานทั้งปวง ประกอบด้วย
๑. ค่าจ้างที่เป็นธรรมและค่าตอบแทนที่เท่าเทียมกันสำหรับงานที่มีคุณค่าเท่ากันโดยปราศจาก
ความแตกต่างในเรื่องใด โดยเฉพาะอย่างยิ่งสตรีจะได้รับการประกันสภาพการทำงานที่ไม่ด้อยกว่าบุรุษ
โดยได้รับค่าจ้างที่เท่าเทียมกันสำหรับงานที่เท่าเทียมกัน
๒. ความเป็นอยู่ที่เหมาะสมสำหรับตนและครอบครัวตามบทบัญญัติแห่งกติกานี้
(ข) สภาพการทำงานที่ปลอดภัยและถูกสุขลักษณะ
(ค) โอกาสเท่าเทียมกันสำหรับทุกคนที่จะได้รับการส่งเสริมให้มีความก้าวหน้าในการทำงานของตน
ในระดับที่สูงขึ้นตามที่เหมาะสม โดยไม่ขึ้นอยู่กับข้อพิจารณาใด นอกจากอาวุโสและความสามารถ
(ง) การพักผ่อน เวลาว่างและข้อจำกัดที่สมเหตุสมผลในเรื่องเวลาทำงานและวันหยุดเป็นครั้งคราว
โดยได้รับค่าตอบแทน ตลอดจนค่าตอบแทนสำหรับวันหยุดทางการด้วย

๓๐๘ สถานการณ์การละเมิดสิทธิแรงงาน

Master 2 anu .indd 308 7/28/08 9:23:35 PM