Page 25 - วารสารกฎหมายสิทธิมนุษยชน. ปีที่ 1 ฉบับที่ 1 (มกราคม - เมษายน 2563)
P. 25

ปที่ 1 ฉบับที่ 1 (มกราคม – เมษายน 2563)  23



                    โดยสรุปอาจกลาวไดวา สิทธิขั้นพื้นฐานที่ไดรับการรับรองไวโดยบทบัญญัติของรัฐธรรมนูญนั้น

             มีลักษณะเปน “คุณคาพื้นฐานในทางรัฐธรรมนูญ”  ที่นอกจากจะผูกพันองคกรของรัฐทุกองคกรแลว
             ยังมีลักษณะเปนระบบแหงเหตุผลสําหรับการใชชีวิตอยูรวมกันในสังคมของปจเจกบุคคลทั้งหลายดวย
             ดังนั้น  เอกชนทั้งหลายจะตองผูกพันตนตอสิทธิขั้นพื้นฐานดวย  ทั้งนี้  องคกรของรัฐที่มีหนาที่เชื่อมโยง
             คุณคาของสิทธิขั้นพื้นฐานเขามาใชกําหนดความสัมพันธระหวางเอกชนกับเอกชนดวยกัน  ไดแก
             ศาลยุติธรรมกับฝายนิติบัญญัตินั่นเอง





                                                     4



                           ความชอบดวยรัฐธรรมนูญของการจํากัดสิทธิขั้นพื้นฐาน :
                                  กฎแหงการชั่งนํ้าหนัก (rule of weighing)
                       และหลักความพอสมควรแกเหตุ (Principle of proportionality)



                    ดังที่ไดอธิบายไปแลวในตอนตนวา  สิทธิขั้นพื้นฐานที่ไดรับการรับรองเอาไวในรัฐธรรมนูญนั้น

             มีลักษณะเปนคุณคาพื้นฐานในทางรัฐธรรมนูญและเปนระบบแหงเหตุผลที่กํากับการใชชีวิตอยูรวมกัน
             ของประชาชนที่อาศัยอยูในสังคม ดังนั้น รัฐ หนวยงานของรัฐ รวมถึงปจเจกบุคคลทั้งหลายในฐานะ
             องคประกอบของสังคมจึงมีหนาที่รวมกันในการปกปองสิทธิขั้นพื้นฐาน ทั้งนี้ เพราะความตกลงรวมกัน
             ในการพิทักษสิทธิขั้นพื้นฐานนั้นมีผลเทากับวาประชาชนทั้งหลายไดรวมกันพิทักษคุณคาพื้นฐาน
             ของสังคมการเมืองดวยนั่นเอง  อยางไรก็ตาม  สิทธิขั้นพื้นฐานที่ไดรับการรับรองและคุมครองเอาไวใน

             รัฐธรรมนูญนั้นหาไดมีลักษณะเปนคุณคาสูงสุดเด็ดขาดอันมิอาจถูกจํากัดลงไดเลยแตอยางใด ทั้งนี้
             เพราะในสังคมการเมืองนั้นยังมีคุณคาประการอื่น  ๆ  ที่ดํารงอยูและจําเปนตองไดรับการคุมครองโดย
             รัฐเชนเดียวกัน  ในทางวิชาการสิทธิขั้นพื้นฐานมองวา  สิทธิขั้นพื้นฐานหรือสิทธิตามรัฐธรรมนูญไมไดมี

             ลักษณะเปน “กฎเกณฑ” (Rule) ที่มีผลบังคับเด็ดขาดตายตัว (definitive) ที่ไมอาจถูกจํากัดลงไดเลย
             หากแตสิทธิขั้นพื้นฐานนั้นกลับมีลักษณะเปน “หลักการ” (Principle) ที่กําหนด “ความควรตองเปน”
             (ought) ในลักษณะที่ไมเด็ดขาดตายตัว (Prima facie)   คําถามตอมามีอยูวา เมื่อเราสรุปวาสิทธิ
                                                           27
             ขั้นพื้นฐานมีสถานะเปนหลักการที่มีผลบังคับไมเด็ดขาดตายตัวแลว ปจเจกบุคคลทั้งหลายจะ
             เรียกรองใหรัฐคุมครองสิทธิขั้นพื้นฐานของตนไดจนถึงขอบเขตเพียงใด  คําตอบในเรื่องนี้มีอยูวา

             สิทธิขั้นพื้นฐานที่รัฐธรรมนูญรับรองจะมีผลบังคับเพียงใดขึ้นอยูกับความเปนไปไดในทางขอเท็จจริงและ
             ขอกฎหมายอื่น ๆ ที่จะตองนํามาพิจารณาประกอบดวยเสมอเพื่อชี้ขาดวาในกรณีเฉพาะเรื่อง
             เฉพาะราวนั้น ปจเจกบุคคลแตละคนควรไดรับการคุมครองสิทธิขั้นพื้นฐานของตนในขอบเขตเพียงใด
                                                                                             28


                    27  From Theorie der Grundrechte (p. 87), by Alexy, Robert, 1994, Baden-Baden.
                    28  Ibid.
   20   21   22   23   24   25   26   27   28   29   30