Page 153 - แด่ศักดิ์ศรีเสมอกันทุกชั้นชน : วรรณกรรมกับสิทธิมนุษยชนศึกษา

152 แดศักดิ์ศรีเสมอกันทุกชั้นชน

เขาอาจถูกประหารชีวิตได้นั้นไม่อาจจะหยุดการกระทําของเขาได้ หนำซ้ํามันกลับจะช่วย
40
เพิ่มความพลุ่งพล่านที่ตัวเขาเองกําลังหลงเข้าไปให้มากยิ่งขึ้น

สําหรับกามูส์ เหตุผลทางจิตวิทยาที่ง่ายที่สุดนี้สามารถอธิบายได้ว่าทําไมโทษประหารชีวิตที่ควรจะ

ทําหน้าที่ลดแรงจูงใจในการก่ออาชญากรรมจึงไม่ประสบความสําเร็จอย่างที่ควรจะเป็น

ยิ่งไปกว่านั้น สถิติในหลายๆประเทศชี้ให้เห็นว่าไม่มีความเชื่อมโยงใดๆ ระหว่างการยกเลิกโทษ
ประหารชีวิตและสถิติการก่ออาชญากรรมเลยแม้แต่น้อย เพื่อตอบข้อโต้แย้งของผู้สนับสนุนโทษนี้ที่ว่าเรา

ไม่มีทางรู้ได้เลยว่ามีอีกกี่คนที่เลือกที่จะไม่ก่อฆาตรกรรมเพราะเกรงกลัวโทษนี้ กามูส์ชี้ให้เห็น “ทัศนคติอัน
ขัดแย้งในตัวของมันเอง” ของความเชื่อเช่นนี้ว่า การลงมือประหารชีวิตเป็นเรื่องของการจบชีวิตของคนโดยที่

เราไม่มีทางเรียกชีวิตเขาคืนได้ เป็นเรื่องของการตัดสินใจที่ไม่สามารถย้อนคืนได้ แต่การตัดสินใจนี้กลับอยู่บน
41
“ความเป็นไปได้ที่ไม่สามารถจะพิสูจน์ได้” จากเหตุผลของผู้สนับสนุนที่ได้ยกมานั้น ผู้ถูกตัดสินประหารชีวิต
ไม่ได้ถูกตัดสินจากโทษที่เขาก่อแต่ถูกตัดสินประหารชีวิต“ในนามของอาชญากรรมทุกๆ อาชญากรรมที่ควรจะ
42
ถูกทําให้เกิดแต่มันไม่เคยเกิด ที่อาจจะเกิดแต่ไม่เกิด” เพราะอาชญากรเกรงกลัวโทษประหารชีวิตเสียจนเลิก
ล้มการก่ออาชญากรรม

เราควรจะยอมรับทัศนคติแบบนี้ที่ตั้งอยู่บนการคาดคะเนแบบนี้หรือ? เรายอมให้รัฐใช้มันเพื่ออธิบาย

ความชอบธรรมของการคงโทษประหารชีวิตได้จริงหรือ?

“สิ่งซึ่งโทษประหารชีวิตเป็น”: สู่ “อํานาจนิยมแห่งรัฐ”

หลังจากชี้ให้เห็นถึงความไม่ชอบธรรมของเหตุผลและประณาม “การเสแสร้งลวงหลอกด้วยคํา
43
อธิบายเรื่องความเป็นตัวอย่าง” ของเหล่าผู้สนับสนุนโทษประหารชีวิต กามูส์เรียกร้องให้สังคมฝรั่งเศสกล้า
ออกมายอมรับความจริงว่าสิ่งซึ่งโทษประหารชีวิตเป็นนั้นหาใช่อื่นใดไม่ นอกเสียจาก “การแก้แค้น” (Camus,
1979 [1957]: 140)

40 “L’homme désir vivre, mais il est vain d’espérer que ce désir règnera sur toutes ses actions. Il
désire aussi n’être rien, il veut l’irréparable, et la mort pour elle-même. [...] Quand cet étrange désir
grandit et règne, non seulement la perspective d’une mise à mort ne saurait arrêter le criminel, mais il est

probable qu’elle ajoute encore au vertige où il se perd.” (Camus, 1979 [1957]: 135).
41 “une possibilité invérifiable” (Camus, 1979 [1957]: 136).
42 “[...] qu’en vertu de tous les crimes qui auraient pu l’être et ne l’ont pas été, qui pourront
l’être et ne le seront pas.” (Camus, 1979 [1957]: 137).
43 “l’hypocrisie d’une justification par l’exemple” (Camus, 1979 [1957]: 139).