Page 150 - แด่ศักดิ์ศรีเสมอกันทุกชั้นชน : วรรณกรรมกับสิทธิมนุษยชนศึกษา

วรรณกรรมกับสิทธิมนุษยชนศึกษา 149

เพียงแต่สังคมต้องการป้องกันไว้ก่อนเท่านั้น จึงปลิดศีรษะทิ้งเพื่อให้ผู้เข้าแข่งขันเป็นฆาตกรในอนาคตได้อ่าน
28
อนาคตของพวกเขาและก้าวหันหลังกลับ” แต่กามูส์กล่าวต่อไปว่าเหตุผลนี้ดูน่าเชื่อถือ แต่ในความเป็นจริง

เราจําเป็นต้องยอมรับว่า
1. สังคมไม่ได้เชื่อในความเป็นตัวอย่างของโทษประหารชีวิตตามที่สังคมเองยกมาอ้าง
2. เราไม่สามารถพิสูจน์ได้เลยว่าโทษประหารชีวิตทําให้ฆาตรกรที่ตัดสินใจจะก่อ

ฆาตรกรรมนั้นล้มเลิกความคิดได้แม้เพียงคนเดียว ในขณะที่มันชัดแจ้งว่า
โทษนี้ไม่ได้มีผลใดๆ ต่ออาชญากรนับพันคน นอกจากผลในเชิงดึงดูดใจเสียอีก
3. โทษประหารชีวิตเป็นการสร้างตัวอย่างที่น่าสะอิดสะเอียนในหลากหลายแง่มุม
29
โดยที่เราไม่สามารถจะประเมินผลของมันได้เลย

หลังจากนั้นกามูส์ก็เริ่มอภิปรายว่าเหตุใดสังคมจึงไม่เชื่อในความเป็นตัวอย่างของโทษสูงสุดนี้ โดยให้เหตุผลว่า
30
หากสังคมเชื่อในสิ่งที่อ้างจริง สังคมจะต้อง “นําศีรษะที่ตัดออกแสดง” ด้วยการโฆษณาเพื่อประกาศถึงความ
น่าสะพรึงกลัวของโทษนี้ ต้องให้โรงเรียนและสถาบันอุดมศึกษาได้อ่านทั้งบันทึกของผู้อยู่ในเหตุการณ์และ

รายงานทางการแพทย์ที่บรรยายสภาพของศพหลังการประหารชีวิต โดยเขาได้ยกตัวอย่างของบันทึกและ
รายงานเหล่านี้ที่บรรยายความน่าสยดสยองได้อย่างถึงแก่นหลายตัวอย่าง ยิ่งไปกว่านั้น ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1939
เป็นต้นมา ไม่มีการประหารชีวิตนักโทษในที่สาธารณะอีกต่อไป เนื่องมาจากเหตุอื้อฉาวของกรณีไวด์มานน์

ตามที่ได้กล่าวไปแล้วในบทนํา กามูส์ได้ยกกรณีนี้เพื่อเสริมการโต้แย้งข้ออ้างเรื่องความเป็นตัวอย่างของโทษนี้
โดยเขาย้ําว่ารัฐบาล “ประณามสื่อมวลชนว่าต้องการสรรเสริญสัญชาตญาณการมีความสุขที่เห็นผู้อื่นทรมาน

ของผู้อ่าน”

สําหรับกามูส์ เหตุต่างๆ เหล่านี้ขัดแย้งอย่างมีนัยสําคัญกับข้ออ้างของกลุ่มที่สนับสนุนโทษในนาม
ของ “ความเป็นตัวอย่าง” เพราะเพื่อให้ “ความน่าหวาดกลัว [...] แปรเปลี่ยน ภายในตัวพวกเราทุกคนเป็น
พลังอันมืดบอดและรุนแรงเพียงพอที่จะสกัดกั้นความปรารถนาอันยากจะทนทานได้ในการก่อฆาตรกรรม ณ

28 “[...] pour intimider, par un exemple effrayant, ceux qui seraient tentés de les imiter: La
société ne se venge pas, elle veut seulement prévenir. Elle brandit la tête pour que les candidats au
meurtre y lisent leur avenir et reculent.” (Camus, 1979 [1957]: 125).
29 “[...] l’on était obligé de constater : 1 Que la société ne croit pas elle-même à l’exemplarité

dont elle parle; 2 Qu’il n’est pas prouvé que la peine de mort ait fait reculer un seul meurtrier, décidé à
l’être, alors qu’il est évident qu’elle n’a eu aucun effet, sinon de fascination, sur des milliers de criminels
; 3 Qu’elle constitue, à d’autres égards, un exemple repoussant dont les conséquences sont
imprévisibles.” (Camus, 1979 [1957]: 125).
30 “elle montrerait les têtes” (Camus, 1979 [1957]: 125).