Page 77 - รายงานการศึกษาวิจัย เรื่อง การเลือกปฏิบัติในการประกอบอาชีพของผู้ติดเชื้อเอชไอวี

50 รายงานการศึกษาวิจัย
การเลือกปฏิบัติในการประกอบอาชีพของผูติดเชื้อเอชไอวี

กรณีศึกษาที่ 1 ถูกบังคับตรวจเลือด เปดเผยผลเลือดและไมรับเขาทํางานเพราะมีเชื้อเอชไอวี 114
แมน (นามสมมติ) เปนผูติดเชื้อเอชไอวีที่ไปสมัครงานในตําแหนงผูชวยผูจัดการรานคาซุปเปอรมารเก็ต

ของบริษัทขนาดใหญแหงหนึ่ง กวาจะไดเขาทํางาน แมนตองผานทั้งการสอบขอเขียน และการสัมภาษณถึง 2 ครั้ง
โดยสอบขอเขียนและสอบสัมภาษณที่สํานักงานใหญ และยังตองสอบสัมภาษณที่บริษัทในเครืออีกครั้ง

เมื่อแมนสอบผานทุกขั้นตอน บริษัทแมไดสงตัวแมนไปตรวจรางกายเพื่อหาไวรัสเอดส Anti-HIV ที่โรงพยาบาล
ในเครือเดียวกับบริษัท และเมื่อผลเลือดออกมาวา แมนมีเชื้อเอชไอวีบริษัทแหงนั้นจึงไมรับแมนเขาทํางาน

แมนไดโทรศัพทไปปรึกษามูลนิธิศูนยคุมครองสิทธิดานเอดส และไปรองเรียนที่ศูนยรับเรื่องรองเรียน
สํานักงานคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแหงชาติ ตั้งแตป 2552 เพื่อตองการใหมีการสรางทัศนคติที่ดีตอผูติดเชื้อ

รวมถึงเปนการสรางโอกาสใหผูติดเชื้อทั้งที่รูตัวและไมรูตัวไดมีงานทํา จนปจจุบันเรื่องดังกลาวก็เงียบหายไป
ปจจุบันแมนไดเขาทํางานในบริษัทลูกอีกแหงที่อยูในเครือของบริษัทแมเหมือนเดิม ในกิจการที่ไมได

เกี่ยวของกับอาหาร แมนยอมรับวาในกิจการของเอกชนเปนเรื่องยากที่จะมีการบังคับในกฎหมาย เขามองวาการที่
เขาไดทํางานในบริษัทแมแหงเดิม ก็แสดงใหเห็นแนวโนมวา ผูบริหารระดับสูงก็มีการปรับตัวยอมรับผูติดเชื้อใน

ระดับหนึ่ง
สําหรับในเรื่องการรองเรียน เขายอมรับวาเมื่อไปรองเรียนแลวไมไดผล เขาก็ยอมรับไดวา “ไมก็คือไม”

แตถาสามารถมีมาตรการใด ๆ ที่ชวยใหผูติดเชื้อรุนหลัง ๆ มีโอกาสในการทํางาน ก็จะเปนเรื่องดี

กรณีศึกษาที่ 2 ถูกใหออกจากงานเพราะติดเชื้อเอชไอวี 115
หญิง (นามสมมติ) เปนผูติดเชื้อเอชไอวีที่เพิ่งผานการรักษาตัวจากโรคแทรกซอน ในชวงพักฟน

หญิงไดอาศัยอยูบานพักที่ใคร ๆ ก็รูวาเปนบานพักสําหรับผูติดเชื้อ เมื่อสุขภาพแข็งแรงขึ้นสามารถใชชีวิต
ไดตามปกติ หญิงจึงเริ่มออกไปหางานทําและไดงานที่รานอาหารที่มีแฟรนไชสมากมายแหงหนึ่ง ซึ่งไมมีการบังคับ

ใหผูสมัครงานตองตรวจเลือด เมื่อบริษัทรับเขาทํางานหญิงก็ตองลงทุนขอยืมเงินเพื่อนมาซื้อเสื้อผาเพื่อให
ถูกระเบียบกับรานอาหารแหงนั้น ตําแหนงงานที่หญิงรับผิดชอบมีทั้งในครัวและสวนที่ตองบริการลูกคา

หญิงทํางานไดไมกี่วัน ผูจัดการสาขาแหงนั้นก็เรียกหญิงไปคุยและบอกหญิงวา มีลูกคาซึ่งอาศัยอยูใกลที่พัก
ของหญิง และรับรูวาบานพักแหงนั้นเปนบานพักของผูติดเชื้อมาแจงผูจัดการวา หญิงเปนคนที่อาศัยอยูบานพัก

ผูติดเชื้อ ผูจัดการจึงสอบถามวา หญิงติดเชื้อจริง ๆ หรือไม เมื่อหญิงยอมรับวาตนเองติดเชื้อ ก็ถูกผูจัดการตําหนิ
ที่ไมบอกความจริง พรอมทั้งกลาวโทษวา ถาเพื่อนรวมงานติดเชื้อจะวาอยางไร หญิงพยายามทําความเขาใจกับ

ผูจัดการวา เชื้อเอชไอวีไมไดติดกันงาย ๆ และมีชองทางการติดตออยางไรบาง แตผูจัดการก็ไมรับฟงและใหหญิง
ออกจากงาน โดยคืนบัตรพนักงาน และบอกวาจะโอนคาจางใหทีหลัง

สําหรับหญิง การตกงานในครั้งนี้ไมเพียงทําใหหญิงสูญเสียรายไดหลัก และตองเปนหนี้ที่เกิดจากการ
ขอยืมเงินเพื่อนมาเพื่อลงทุนซื้อเสื้อผามาทํางานเทานั้น แตยังหมายถึงการสูญเสียความมั่นใจที่หญิงเพิ่งฟนฟูขึ้นมา

หลังจากการเจ็บปวยอีกดวย หญิงรูสึกกลัวไปหมดถาจะตองไปเริ่มสมัครงานใหม ณ เวลานั้น หญิงเองยังไมแนใจ
วาจะกลับไปทํางานดวยซํ้า ถาหลังการเจรจาครั้งลาสุดรานอาหารแหงเดิมจะยังรับหญิงไปทํางานเหมือนเดิม

114 ผูติดเชื้อเอชไอวี,สัมภาษณ 7 พฤศจิกายน 2556
115 ผูติดเชื้อเอชไอวี, สัมภาษณ, 27 พฤษภาคม 2556