Page 46 - รายงานผลการศึกษาวิจัย ฉบับสมบูรณ์ โครงการศึกษาวิจัยเพื่อการปรับปรุงแก้ไขนโยบายกฎหมายที่ละเมิดสิทธิมนุษยชนด้านที่ดินและป่า

ออกโฉนดที่ดินตามมาตรา 59 ทวิ แห่งประมวลกฎหมายที่ดิน โดยศึกษาจากกฎหมายที่เกี่ยวข้อง
ได้แก่ รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550 พระราชบัญญัติให้ใช้ประมวลกฎหมาย
ที่ดิน พ.ศ. 2497 ประมวลกฎหมายที่ดิน พ.ศ. 2497 ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ กฎกระทรวง

ฉบับที่ 43 (พ.ศ. 2537) ระเบียบคณะกรรมการจัดที่ดินแห่งชาติ ฉบับที่ 12 (พ.ศ. 2532) กฎหมาย
่
เกี่ยวกับปาไม้ กฎหมายเกี่ยวกับการปฏิรูปที่ดิน กฎหมายว่าด้วยการจัดที่ดิน คําพิพากษาศาลปกครองสูงสุด
และความเห็นของคณะกรรมการกฤษฎีกา เพื่อเป็นแนวทางแก้ไขปรับปรุงพัฒนากฎหมายให้เกิดความ

เป็นธรรมและประโยชน์สูงสุดต่อไป
่
ที่พบว่า กฎกระทรวงฉบับที่ 43 (พ.ศ. 2537) เป็นกฎหมายที่ออกโดยฝายบริหารเพื่อกําหนด
แบบ หลักเกณฑ์และวิธีการในการออกเอกสารสิทธิ์ที่ดินโดยอาศัยอํานาจตามพระราชบัญญัติให้ใช้

ประมวลกฎหมายที่ดิน ซึ่งกฎหมายนั้นเกิดจากวิวัฒนาการของมนุษย์ที่ต้องอยู่ร่วมกันในสังคมจึงต้อง
มีการกําหนดกฎหมายขึ้นมาเพื่อบังคับในสังคม และให้ทันกับการเปลี่ยนแปลงพัฒนาขึ้นตามขนาด
ั
ของสังคมที่ใหญ่ขึ้นและปญหามากขึ้น จึงเป็นหน้าที่ของรัฐที่จะต้องออกกฎหมายให้เหมาะสมกับสังคม
ด้วยความรอบคอบ เพราะถ้ารัฐออกกฎหมายโดยไม่คํานึงถึงความเหมาะสมและการเปลี่ยนแปลงของ
ั
สังคมย่อมเกิดผลกระทบต่อประชาชนในสังคม ซึ่งทําให้เกิดปญหาการไร้ที่ดินทํากินอย่างถูกต้อง
ตามกฎหมายที่จะทําให้ประชาชนถือครองที่ดินโดยมีโฉนดที่ดินเป็นของตนเอง เพราะถ้าได้นําที่ดิน

บนเกาะที่ประชาชนถือครองเอาทําประโยชน์มาจัดสรรอย่างเหมาะสมให้แก่ประชาชนโดยพิจารณาถึง
ข้อเท็จจริงเป็นองค์ประกอบในการออกโฉนดที่ดินให้แก่ประชาชนนั้นจะทําให้ประชาชนสามารถ
นําโฉนดที่ดิน ไปใช้ประโยชน์ได้ในด้านเศรษฐกิจ โดยสามารถทําให้หาแหล่งเงินทุน เช่น ธนาคาร

เพื่อนําเงินทุนมาพัฒนาที่ดินได้อย่างเป็นรูปธรรม ซึ่งเป็นที่ยอมรับกันว่าหลักทรัพย์ที่ใช้คํ้าประกันกับ
ั
สถาบันการเงินในปจจุบัน ร้อยละ 90 คือ ที่ดิน ซึ่งหากรัฐไม่พิจารณาแก้ไขกฎหมายในการออกโฉนดที่ดิน
บนที่เกาะจะส่งผลกระทบต่อการขยายตัวการลงทุนรายใหม่ เนื่องจากเป็นที่ยอมรับว่าที่ดินเป็นเศรษฐกิจหลัก

ในการลงทุนเป็นที่ตั้งของที่ประกอบการ เป็นหลักทรัพย์ในการขอรับสินเชื่อ รัฐจึงควรปรับข้อที่ขัดแย้งกัน
ของกฎหมายให้สอดรับกับสภาพสังคมโดยคํานึงถึงหลักแห่งความยุติธรรมให้มากที่สุด
ั
ปญหาการออกโฉนดที่ดินบนเกาะ ซึ่งตามข้อเท็จจริงแล้วลักษณะทางกายภาพของที่ดิน
บนเกาะก็มีสภาพเป็นพื้นที่ราบบางส่วน พื้นที่ส่วนใหญ่จะมีสภาพสูงชันหรือเป็นภูเขา ส่วนที่เป็น
ชายทะเลก็มีลักษณะเป็นที่สาธารณะสําหรับใช้ประโยชน์ร่วมกัน หรือบางเกาะอาจมีพื้นที่อยู่ในเขต
่
ความดูแลของกรมปาไม้หรือสํานักงานการปฏิรูปที่ดิน จึงเห็นได้ว่าการจะขอออกโฉนดที่ดินบนเกาะ
ตามมาตรา 59 ทวิ แห่งประมวลกฎหมายที่ดิน คงมีแต่เฉพาะที่ดินส่วนที่เป็นพื้นที่ราบเท่านั้น
นอกเหนือจากนั้นก็เป็นพื้นที่ที่ไม่สามารถขอออกโฉนดที่ดินได้อยู่แล้วตามกฎหมาย การที่รัฐ

ออกกฎกระทรวงฉบับที่ 43 (พ.ศ. 2537) มาจํากัดสิทธิของประชาชนบนเกาะมิให้ขอออกโฉนดที่ดิน
ตามมาตรา 59 ทวิ จึงเป็นการปิดโอกาสที่มีอยู่เพียงน้อยนิดของประชาชนมิให้ได้มีโอกาสพิสูจน์สิทธิ
ตามกฎหมายเหมือนเช่นผู้ครอบครองที่ดินทั่วไปที่มิใช่ที่เกาะ จึงทําให้เกิดความเหลื่อมลํ้าไม่เท่าเทียมกัน ซึ่ง
ขัดต่อหลักการความเสมอภาคที่รัฐธรรมนูญทุกฉบับในระบอบประชาธิปไตยได้บัญญัติไว้ว่า ปวงชนชาวไทย

3‐17