Page 53 - รายงานโครงการศึกษาวิจัย การต่อสู้ภาคประชาสังคมเพื่อยุติการคุกคามทางเพศในที่ทำงาน : กรณีศึกษาสหภาพแรงงานรัฐวิสาหกิจบริษัท การบินไทย จำกัด (มหาชน)
P. 53

๕๒

                   หลังจากนั้นเธอจะออกอาการ “ตัดใจและปลอบใจตัวเอง” อย่างรวดเร็วอย่างน่ามหัศจรรย์ คุณพัชรา
                   มักจะตบท้ายแต่ละเรื่องเล่าของเธอว่า “ถึงอย่างไรทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็จะจบลงในเที่ยวบินนั้นๆ” เป็นคํา
                   ปลอบใจที่นักวิจัยคิดว่าเป็นกลไกทางจิตวิทยาที่เธอเองปกป้ องตัวเองจากความรู้สึกคับแค้นใจที่ไม่
                   สามารถทําอะไรได้มากไปกว่าการปล่อยให้เรื่องราวผ่านไป คุณพัชราบอกว่างานพนักงานต้อนรับบน
                   เครื่องบินเป็นงานที่ดีที่สุดสําหรับเธอเพราะเป็นงานที่ไม่ต้องแบกอะไรกลับไปคิดต่อที่บ้าน และสําหรับ
                   คุณพัชราในวัย ๔๓ ปีแล้วนั้น เธอบอกว่าเธอคงไม่สามารถหางานอะไรที่ดีกว่านี้ได้แน่นอน เธอจึงได้
                   แต่ภาวนาอธิษฐานก่อนออกจากบ้านมาทํางานทุกครั้งว่า “วันนี้ขอให้เจอแต่คนดี” และเธอตั้งใจว่าแม้
                   งานที่เธอทําจะเป็นเพียงการให้บริการผู้โดยสารตามขั้นตอนปกติเหมือนกันทุกครั้ง แต่เธอก็หวังว่าเธอ
                   จะสามารถมอบสิ่งที่ดีให้ผู้อื่นในขณะทํางานได้บ้าง คุณพัชราเล่าว่า

                           “ตอนนั้นมีผู้โดยสารผู้หญิงคนหนึ่ง กลับจากบาหลี แต่งตัวเรียบร้อย นั่งนิ่ง
                          ตลอดทาง ไม่พูดอะไรเลย ถามก็ยิ้มตอบ แต่ไม่พูด ไม่ทานอะไรเลย ไม่ดื่ม
                          อะไรเลยตลอดเที่ยวบิน นิ่งมากตลอดทาง เราก็เป็นห่วง พอก่อนเครื่องจะลง
                          พัชก็เอานํ้าไปให้แก้วหนึ่ง ก็บอกว่าคุณคะ คุณไม่รับอะไรเลย อย่างน้อยรับ
                          นํ้าสัก ๑ แก้วนะคะ เขาก็รับไป แล้วพอเครื่องจะลงพัชก็ไปนั่ง มันก็จะ
                          ตรงหน้าเขาพอดี เขาก็ถามพัชว่าไปบาหลีไม่กลัวเหรอ พัชก็ยิ้ม ยังไม่ทันพูด
                          อะไรเขาก็ส่งแฟ้ มที่เขาถือมาให้ บอกให้พัชเปิดดู เชื่อไหม พัชเปิดดูมันเป็น
                          รูปที่เขาโดนคาร์บอมบ์อะไรกันนั่นน่ะ เขาบอกว่าเป็นลูกชายเขา เขาไป
                          จัดการงานศพลูกเขามา เพราะทีแรกเจ้าหน้าที่ไม่ให้เข้าเลย พัชก็บอกเขาว่า
                          พัชเชื่อว่าลูกชายเขาไม่เจ็บเลย เขาเพียงแต่จากไปอย่างรวดเร็วเท่านั้นเอง
                          แล้วตอนนี้เขาก็มีแต่ความสงบแล้ว พัชก็พูดแค่นั้น ปรากฏว่าพอเครื่องลง
                          และเขาจะเดินออกไป เขาเห็นพัชเขาก็เข้ามากอด กอดแน่นเลย ร้องไห้ แล้ว
                          ก็บอกว่าขอบคุณมาก ... พัชก็ดีใจ ดีใจที่เพียงแค่เราได้ทําอะไรบ้างในหน้าที่
                          ของเรา เราก็ไม่ได้อะไรมาก แต่เราดีใจที่ได้ทําอะไร”

                          ความมุมานะที่จะทํางานในหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด ความพยายามที่จะหลีกเลี่ยงปัญหาทุก
                   อย่างอย่างดีที่สุด และความพยายามในการหาทางออกให้ตัวเองเพื่อจะได้ทํางานในฐานะพนักงาน
   48   49   50   51   52   53   54   55   56   57   58