Page 138 - สถานการณ์การละเมิดสิทธิแรงงานและบทเรียนหกปีของคณะอนุกรรมการสิทธิแรงงานในคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ (กสม.)
P. 138

๕
        บทที่






                    กรณีผู้ร้องที่ ๓ เห็นว่า การพักงานผู้ร้องที่ ๓ เป็นการลงโทษพักงานที่ไม่เป็นธรรม เนื่องจาก
              เหตุที่ถูกสั่งพักงานมาจากการวิ่งรถในช่องทางเดินรถที่สาม และไม่เข้าหยุดรับ-ส่งผู้โดยสาร ซึ่งไม่น่า
              จะเป็นความผิดร้ายแรงขั้นให้ออกหรือไล่ออก กรณีของผู้ร้องที่ ๓ คณะอนุกรรมการฯ เห็นว่า เป็นไป
              ได้ที่ผู้ร้องที่ ๓ จะถูกกลั่นแกล้งจากหัวหน้างาน เพราะเคยร่วม ลงชื่อร้องเรียนหัวหน้างานเกี่ยวกับการ
              ปลอมแปลงเอกสารเพื่อเบิกค่าล่วงเวลา
                    กรณีผู้ร้องที่ ๔ เห็นว่า การพักงานผู้ร้องที่ ๔ เป็นการลงโทษพักงานที่ไม่เป็นธรรม เนื่องจาก
              เหตุที่ถูกสั่งพักงานมาจากการที่กล่าวหาว่าผู้ร้องที่ ๔ ไม่นำรถวิ่งถึงปลายท่าและตัดเลิกรถโดยพลการ
              ซึ่งไม่น่าจะเป็นความผิดร้ายแรงขั้นให้ออกหรือไล่ออกที่ต้องสั่งพักงาน ในขณะที่ถูกตั้งคณะกรรมการ
              สอบสวนตามข้อบังคับฉบับที่ ๔๖ ข้อ ๓๙ ได้

                    กรณีผู้ร้องที่ ๕ เห็นว่า การพักงานผู้ร้องที่ ๕ เป็นการลงโทษพักงานที่ไม่เป็นธรรม เนื่องจาก
              เหตุที่ถูกสั่งพักงานเพราะไม่นำรถออกวิ่งให้ครบ ๓ รอบซึ่งไม่น่าจะเป็นความผิดร้ายแรงขั้นให้ออกหรือ
              ไล่ออกที่ต้องสั่งพักงาน ในขณะที่ถูกตั้งคณะกรรมการสอบสวนตามข้อบังคับฉบับที่ ๔๖ ข้อ ๓๙ ได้
              ยิ่งเมื่อพิจารณาจากข้อเท็จจริงที่ผู้ร้องที่  ๕  ได้ทำหนังสือถึงผู้บังคับบัญชาเบื้องต้นเพื่อขอยุติการ
              ทำงานเนื่องจากร่างกายอ่อนเพลีย ผู้ถูกร้องควรที่จะต้องพิจารณาหนังสือดังกล่าว เพราะไม่เช่นนั้น
              หากยังปล่อยให้ผู้ร้องที่ ๕ ไปทำงานในขณะที่ร่างกายอ่อนเพลียอาจเกิดอุบัติเหตุที่ส่งผลกระทบต่อผู้
              ใช้บริการอย่างร้ายแรง

                     กรณีผู้ร้องที่ ๖ เห็นว่า การเลิกจ้างผู้ร้องที่ ๖ เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม เพราะเพียงแต่ผู้
              ร้องที่ ๖ คุยกับผู้โดยสาร ก็กล่าวหาลงโทษผู้ร้องในประเด็นชู้สาว ซึ่งไม่มีข้อเท็จจริงใดที่แสดงเป็นที่ยุติ
              ว่าผู้ร้องที่ ๖ ได้กระทำความผิดในประเด็นชู้สาวจริง และเกี่ยวกับความผิดในประเด็นชู้สาวก็มิใช่
              ความผิดร้ายแรงถึงขั้นไล่ออกหรือปลดออกตามข้อบังคับฉบับที่ ๔๖
                    อนึ่ง สำหรับผู้ร้องที่ ๖ ภายหลังได้ไปฟ้องศาลแรงงานกลาง มีคำขอให้ศาลพิพากษายกเลิกคำ
              สั่งผู้ถูกร้องที่เลิกจ้างผู้ร้องที่ ๖ จากการไกล่เกลี่ยของศาลปรากฏว่าทั้งสองฝ่ายสามารถตกลงกันได้
              และผู้ร้องที่ ๖ ได้กลับเข้าไปทำงานในตำแหน่งหน้าที่เดิมแล้ว




























        ๑๓๘  สถานการณ์การละเมิดสิทธิแรงงาน





     Master 2 anu .indd   138                                                                     7/28/08   9:04:42 PM
   133   134   135   136   137   138   139   140   141   142   143