Page 537 - รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ เรื่อง กฎหมายว่าด้วยความเสมอภาคและการไม่เลือกปฏิบัติ
P. 537

513


                   สินค๎าปูองกันการผูกขาดเพี่อคุ๎มครองผู๎บริโภค มิได๎อยูํบนพื้นฐานแนวคิดการคุ๎มครองผู๎ถูกเลือกปฏิบัติจาก
                   การปฏิเสธสินค๎าหรือบริการด๎วยเหตุแหํงการเลือกปฏิบัติ เชํน เชื้อชาติ เพศ ศาสนา ฯลฯ แตํอยํางไร


                           สําหรับบริการเฉพาะบางภาคสํวน เชํน บริการขนสํงนั้น พบวํามีกฎหมายเฉพาะบางฉบับวางหลัก
                   ห๎ามปฏิเสธบริการ เชํน พระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 กําหนดหลักการเกี่ยวกับการห๎าม

                   ปฏิเสธให๎บริการกรณีรถแท็กซี่ไว๎ในมาตรา 93 ดังนี้

                           “ห้ามมิให้ผู้ขับขี่รถแท็กซี่ปฏิเสธไม่รับจ้างบรรทุกคนโดยสาร  เว้นแต่การบรรทุกนั้นน่าจะ

                   ก่อให้เกิดอันตรายแก่ตนหรือแก่คนโดยสาร

                           ในกรณีที่ผู้ขับขี่รถแท็กซี่มีความประสงค์จะไม่รับจ้างบรรทุกคนโดยสาร ให้แสดงป้ายงดรับจ้าง

                   บรรทุกคนโดยสาร

                           วิธีการแสดงป้ายและลักษณะของป้ายงดรับ จ้างบรรทุกคนโดยสารให้ เป็นไปตามกฎหมายว่า

                   ด้วยรถยนต์”

                           ผู๎วิจัยมีข๎อสังเกตวํา กฎหมายดังกลําวมีหลักการห๎ามปฏิเสธการให๎บริการ และสามารถนํามาปรับ

                   ใช๎กับกรณีการเลือกปฏิบัติได๎ โดยเฉพาะในกรณีที่ การปฏิเสธผู๎โดยสารเกิดขึ้นเพราะเหตุแหํงการเลือก
                   ปฏิบัติ เชํน เชื้อชาติ สัญชาติ ดังเชํนกรณีข๎อเท็จจริงจากการสัมภาษณ์ที่ผู๎โดยสารอ๎างวําถูกปฏิเสธบริการ
                   เพราะผู๎ขับขี่ประสงค์จะให๎บริการกับชาวตํางชาติ อยํางไรก็ตาม การปฏิเสธผู๎โดยสารที่อาจเป็นความผิดตาม
                   กฎหมายนี้ มิได๎มีความสัมพันธ์หรือเชื่อมโยงกับเหตุแหํงการเลือกปฏิบัติตามกฎหมายสิทธิมนุษยชน

                   กลําวคือ การปฏิเสธด๎วยเหตุอื่นๆ ก็อยูํภายใต๎ขอบเขตของกฎหมายนี้ เนื่องจากกฎหมายนี้มิได๎มี
                   วัตถุประสงค์หลักในการคุ๎มครองสิทธิมนุษยชนของบุคคลที่ถูกเลือกปฏิบัติด๎วยเหตุแหํงการเลือกปฏิบัติ
                   ตํางๆ แตํมุํงคุ๎มครองผู๎โดยสารทั่วไปไมํวําจะเกี่ยวข๎องกับเหตุแหํงการเลือกปฏิบัติหรือไมํ


                           สําหรับบริการเฉพาะบางภาคสํวนอีกกรณีหนึ่งซึ่งมีกฎหมายเฉพาะวางหลักเกี่ยวกับการห๎ามปฏิเสธ
                   บริการแกํลูกค๎า คือ กรณีบริการที่พัก (Acoomodation)  ในอุตสาหกรรมทํองเที่ยว โดยกฎหมายเฉพาะที่

                   เกี่ยวข๎องคือ พระราชบัญญัติโรงแรม พ.ศ. 2547 ซึ่งเป็นกฎหมายที่ควบคุมการประกอบธุรกิจโรงแรม โดย
                   วางหลักกําหนดนิยามความหมายของโรงแรม และหลักการควบคุมการดําเนินธุรกิจโรงแรม หน๎าที่ผู๎
                   ประกอบธุรกิจและผู๎จัดการโรงแรม ในสํวนที่เกี่ยวกับการรับลูกค๎าหรือแขกเข๎าพักแรมนั้น หากพิจารณา
                                                                    543
                   กฎหมายแล๎วพบวํา มีความเกี่ยวพันกับกฎหมายสองฉบับ  คือ ประมวลกฎหมายแพํงและพาณิชย์ และ
                   พระราชบัญญัติโรงแรม










                   543
                      คณาธิป ทองรวีวงศ์, กฎหมายเกี่ยวกับการท่องเที่ยว (กรุงเทพมหานคร: นิติธรรม, 2558), หน๎า 333-335.
   532   533   534   535   536   537   538   539   540   541   542