Page 594 - รายงานฉบับสมบูรณ์ การประเมินศักยภาพและพัฒนาระบบงานและกระบวนการตรวจสอบการละเมิดสิทธิมนุษยชน ตามมาตรา 257 (1) ของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550

1.3 ไม่มีความชัดเจนในขอบเขตหน้าที่ความรับผิดชอบ

ั
ปญหาส าคัญในกลุ่มเจ้าหน้าที่ระดับปฏิบัติการ พบว่าไม่มีการก าหนดหน้าที่
รับผิดชอบที่ชัดเจนว่า เจ้าหน้าที่ต าแหน่งงานใดรับผิดชอบงานประเภทใด มีขอบเขตเพียงใด
ั
ปญหาดังกล่าวเกิดขึ้นทั้งในระดับกลุ่มงาน และต าแหน่งงาน ทั้งนี้เจ้าหน้าที่จากหลายกลุ่มงาน
ต้องรับผิดชอบทั้งงานตรวจสอบค าร้องและงานเลขานุการ ขณะที่บางกลุ่มงานเจ้าหน้าที่

รับผิดชอบเฉพาะงานตรวจสอบอย่างเดียว สะท้อนให้เห็นถึงภาระหน้าที่ความรับผิดชอบ

ขอบเขตของการท างานที่ไม่เท่ากันในแต่ละกลุ่มงาน ทั้งๆ ที่อยู่ภายใต้โครงสร้างการท างาน

เดียวกัน นอกจากนี้ผลการศึกษายังพบว่าบทบาทหน้าที่ความรับผิดชอบของนักวิชาการสิทธิ

มนุษยชนช านาญการ และนิติกรเองก็ยังมีขอบเขตไม่ชัดเจน ดังตัวอย่างค าให้สัมภาษณ์ของ

เจ้าหน้าที่จ านวนหนึ่งที่ระบุว่า

เจ้าหน้าที่  “ถ้าถามว่าหน้าที่ความรับผิดชอบจริงๆ คืออะไร ขอบอกว่า Job
description ของตนเองยังไม่เคยเห็นเลยว่าต าแหน่งนี้ต้องท าอะไรบ้าง อัน

้
นี้ก็ไม่ทราบ จะท าหน้าที่ตามที่สั่งมา เปาหมายของการท างานก็คือ มุ่งที่
ผลส าเร็จของงาน บางทีก็ไม่ได้ดูว่าเป็นของใครเพื่อให้งานไม่สะดุด”

 “เจ้าหน้าที่สิทธิมนุษยชน ไม่ว่าจะอยู่ต าแหน่งหน้าที่อะไร แต่หลักๆ แล้ว

ท าหน้าที่เป็นส่วนของงานเลขาหมด หรือแม้ว่าจะเป็นนิติกร แต่งานส่วน
่
ใหญ่ก็เป็นฝายเลขา”

 “โครงสร้างก าหนดให้เท่ากัน แต่เจ้าหน้าที่ไม่เท่ากัน คือจ านวนโครงสร้าง

เท่ากันเลย ระบุว่าแต่ละกลุ่มงานมีจ านวนกี่คน แต่ปรากฎว่าพอเอาคนใส่
เข้าไปจริงๆ บางกลุ่มไม่ครบ บางกลุ่มเกิน ซึ่งกลุ่มที่เกินก็ถ่ายคนไปให้

กลุ่มอื่น แต่ก็ยังขาดอยู่ ฉะนั้นจะเห็นว่าจะมีคนนั่งประมาณ 2-3 คน ขณะที่

ส านวนเท่าๆ กัน บางกลุ่มท างานภายใต้คณะอนุกรรมการที่เป็นเรื่อง
เฉพาะจริงๆ ค าร้องเรียนก็จะน้อย บางกลุ่มค าร้องเรียนเยอะ แต่เจ้าหน้าที่

น้อย ซึ่งถือว่ายังไม่เหมาะ”

- 486 -