Page 46 - รายงานโครงการศึกษาวิจัย การต่อสู้ภาคประชาสังคมเพื่อยุติการคุกคามทางเพศในที่ทำงาน : กรณีศึกษาสหภาพแรงงานรัฐวิสาหกิจบริษัท การบินไทย จำกัด (มหาชน)
P. 46
๔๕
ตนเองเป็นผู้กระทําผิดทุกเดือน ก็เลยชิงชําระค่าเสียหายเต็มจํานวนไปเสียก่อน เพื่อว่าเมื่อรับใบแจ้ง
รายละเอียดเงินเดือนทุกเดือนจะได้ไม่ต้องเห็นการตัดเงินเดือนปรากฏอยู่ในใบรายการนั้น
เมื่อนักวิจัยถามว่าอะไรเป็นเหตุให้คุณนงนุชทุ่มเทต่อสู้ยาวนานจนได้รับชัยชนะ ทั้งที่แต่ละ
ขั้นตอนของการต่อสู้ต้องเจออุปสรรคมากมาย หมดกําลังใจครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ยังยืนหยัดต่อสู้จน
สังคมได้รับรู้ว่านายคนนั้นได้กระทําผิดต่อผู้อื่น
คุณนงนุชตอบนักวิจัยด้วยนํ้าเสียงเด็ดเดี่ยว มั่นใจ แววตามุ่งมั่น เธอตอบนักวิจัยว่า
“นุชมีลูกสาวค่ะ”
คุณนงนุชบอกว่า ณ วินาทีที่รู้ว่ามีผู้ชายคนหนึ่งคิดว่าเขาอยากหอมแก้มผู้หญิงคนไหนก็ทําได้
ทําแล้วค่อยขอโทษ ทําแล้วจ่ายเงินค่าเสียหายให้ วินาทีนั้นเธอคิดว่าถ้าเธอไม่ทําอะไรเลยลูกสาวของ
เธอจะไม่ปลอดภัยเป็นแน่ โดยส่วนตัวการล่วงละเมิดที่เกิดขึ้นกับเธอถือเป็นการดูหมิ่นศักดิ์ศรีความ
เป็นลูกผู้หญิง เธอไม่สามารถจะยอมความได้ เธอรู้ดีว่าผู้กระทําตั้งใจกระทํา และเขาใช้ความเป็น “คน
หัวหมอ” มาจัดการกับเธอ แต่สิ่งที่ทําให้เธอต้องลุกขึ้นมาสู้ไม่ถอยคืออนาคตของลูกสาวและลูกผู้หญิง
ทุกคน เพราะสิ่งที่ผู้ชายคนนี้คิดและได้กระทําลงไปแล้วเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง
คุณนงนุชไม่ได้เป็นผู้หญิงคนเดียวที่คิดว่าการล่วงละเมิดและคุกคามทางเพศเป็นเรื่องที่ไม่
สามารถชดเชยได้ด้วยเงิน ผู้หญิงหลายคนต่างเชื่อว่าศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์และศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิง
มีค่ามากกว่าเงินชดเชย ดังเช่น คุณจรรยา (นามสมมุติ) อายุ ๓๕ ปี พนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน
เธอเล่าให้นักวิจัยฟังว่า
“หนูถูกจับขาค่ะ ตอนนั้นเครื่องเกือบจะลงอยู่แล้ว คือเขาจับประมาณ
ด้านหน้า [ใช้มือจับบริเวณต้นขา ค่อนขึ้นมาถึงประมาณกระดูกเชิงกราน ]
ต้นขา แล้วก็ลงมาถึงหน้าขา มันเร็วมากนะคะ แต่เรารู้ว่ามันไม่ปกติ เขาจับ
ลูบ [ทําเสียง ‘ลูบ’ ยาว ลักษณะใช้เวลาพอสมควร ] ความรู้สึกของเรามันน่า
[หัวหน้าพนักงานต้อนรับบน
รังเกียจมาก หนูก็ร้องเลย ก็บอกพี่เพอเซ่อ
เครื่องบิน] เขาก็บอกคงไม่มีอะไรหรอก คือบอกปัดไปจะให้เราผ่าน ... จริงๆ
หนูก็ไม่ได้คิดจะเอาเรื่องหรอกค่ะ ยิ่งพี่เขาบอกว่าอย่าไปอะไรเลย เราก็เชื่อ ก็
ไม่อะไรอยู่แล้วค่ะ แต่จนถึงวันนี้หนูก็ยังไม่เคยลืมเลยนะคะ แปดเก้าปี
มาแล้ว ทุกวันนี้หนูจะ ... เหมือนจะก้าวร้าวหน่อยๆ [หัวเราะ] ... จริงๆนะคะ
