Page 19 - คู่มือประเมินผลด้านสิทธิมนุษยชนอย่างรอบด้าน (Human Rights Due Diligence Handbook) ของธุรกิจการโรงแรม
P. 19
ความเสี่ยงด้านสิทธิมนุษยชน
3
ในธุรกิจการโรงแรม
1 สิทธิแรงงาน
กรณีการละเมิดสิทธิแรงงานที่เกิดขึ้นในธุรกิจการโรงแรม ได้แก่ การไม่มีสัญญาจ้างงานเป็นลายลักษณ์อักษร
การจ้างงานเหมาช่วงไม่เป็นไปตามมาตรฐานกฎหมายแรงงาน การขัดขวางไม่ให้มีการจัดตั้งสหภาพแรงงาน
การเลือกปฏิบัติ ผู้หญิงได้รับค่าจ้างต่ำากว่าผู้ชาย ผู้หญิงต้องลงนามว่าจะไม่แต่งงานหรือตั้งครรภ์ ด้านความปลอดภัย
เช่น ไม่มีระบบป้องกันการถูกคุกคามทางเพศ นอกจากนี้ ยังมีกรณีที่คนนำาเที่ยวและคนขับรถส่วนใหญ่ต้องทำางานติดต่อ
กันเป็นระยะเวลานานเกินไป
หลายโรงแรมที่เป็นโรงแรมเครือขนาดใหญ่ลดต้นทุนด้วยวิธีการต่างๆ ที่ส่งผลต่อสิทธิแรงงาน ไม่ว่าจะเป็นการ
ซื้อขายแลกเปลี่ยนทางธุรกิจเพื่อเปลี่ยนชื่อและความเป็นเจ้าของโรงแรมพนักงานที่ทำางานอยู่เดิมต้องออกจากงานเพื่อ
ลดค่าใช้จ่าย การออกนโยบายการทำาความสะอาดให้รวดเร็ว (Speed-up) เพื่อทำาให้พนักงานทำาความสะอาดโรงแรม
ต้องทำางานหนักขึ้น จนอัตราการบาดเจ็บของพนักงานโรงแรมสูงกว่างานบริการอื่นๆ นอกจากนี้ ยังมีการขัดขวางจาก
นายจ้างไม่ให้รวมกลุ่มต่อรอง เช่น พนักงานในเครือโรงแรมแห่งหนึ่งต้องการจัดตั้งสหภาพแรงงานใหม่ แต่ฝ่ายบริหาร
จัดการโรงแรมปฏิเสธ และข่มขู่ว่าจะไม่ต่อสัญญาจ้างและกดดันให้พนักงานเข้าร่วมเป็นสมาชิกสหภาพแรงงานที่โรงแรม
สนับสนุน
การเลือกปฏิบัติต่อลูกจ้างจากอคติทางเชื้อชาติ เพศ ศาสนา อายุ ปรากฏในหลายพื้นที่ เช่น นายจ้างคุกคาม
พนักงานที่เป็นคนผิวดำาด้วยการตอกย้ำาความเป็นทาส เลือกปฏิบัติต่อลูกจ้างบนฐานของรสนิยมทางเพศ หรือลูกจ้าง
ที่ไม่ได้เลื่อนตำาแหน่งจากอคติทางเชื้อชาติ
การทำางานของแรงงานข้ามชาติของโรงแรมต่างๆ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นพนักงานทำาความสะอาด บริกร ผู้ดูแลสวน
และพนักงานซักรีด มักไม่ได้รับการคุ้มครองตามกฎหมายแรงงาน เช่น ได้รับค่าแรงน้อยกว่าค่าแรงขั้นต่ำาแต่ต้องทำางาน
เกินเวลา ตัวอย่างเช่น พนักงานที่เป็นแรงงานต่างชาติถูกยึดหนังสือเดินทางและต้องทำางานวันละ 22 ชั่วโมง
โดยไม่หยุดพัก
2 สิทธิในที่อยู่อาศัยและท�ากิน
กรณีการละเมิดสิทธิที่ดินและที่ทำากินมักเกี่ยวข้องกับการที่ธุรกิจการโรงแรมที่ไปรุกล้ำาที่ดินของชุมชนท้องถิ่น
ที่อาศัยอยู่ก่อนแล้วเป็นระยะเวลานาน และบังคับให้พวกเขาต้องย้ายถิ่นโดยไม่สมัครใจ เช่น ที่อยู่อาศัยของกลุ่มชาติพันธุ์
ซึ่งอาศัยอยู่ในพื้นที่มานานกว่า 200 ปี ถูกไล่รื้อให้ออกจากพื้นที่ซึ่งเป็นชายหาดสาธารณะ ใช้เป็นจอดเรือ ทำาการประมง
เป็นพื้นที่ประกอบพิธีกรรม และเป็นสุสาน
นอกจากนี้ ยังมีความขัดแย้งระหว่างโรงแรมกับชุมชนที่อาศัยอยู่เดิมในประเด็นทางวัฒนธรรม ดังเช่นกรณีที่
โรงแรมเห็นว่าเสียงละหมาดจากลำาโพงวิทยุท้องถิ่นส่งเสียงดังรบกวนการพักผ่อนของลูกค้าในโรงแรม
17
