Page 23 - โครงการศึกษาวิจัย เรื่อง สิทธิชุมชนและผลกระทบโครงการพัฒนาภาคใต้
P. 23

๙







                  ธรรมชาตินี้ จึงไม่ต้องอิงอาศัยการรับรองโดยกฎหมายที่รัฐกําหนดขึ้น แต่มีฐานะตัวตนความเป็นชุมชนที่
                  รับรู้รับรองกันว่ามีอยู่เองและย่อมมีสิทธิได้โดยสภาพไม่ว่าจะจัดตั้งขึ้นในรูปนิติบุคคลหรือตามธรรมชาติ

                  และในแง่นี้ชุมชนจึงต่างจากหมู่คณะอื่น เช่น สมาคม ตรงที่ชุมชนเป็นการดําเนินชีวิตร่วมกันแบบเป็นไป

                  เอง แต่สมาคมเป็นการรวมกันโดยมีวัตถุประสงค์ตามที่ตกลงกันหรือจัดตั้งขึ้นอย่างจงใจ และต่างจาก
                  องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่เป็นหน่วยปกครองที่เกิดขึ้นตามความเหมาะสมภายใต้กฎหมาย  ซึ่ง

                  โดยทั่วไปมักมีขึ้นจากการกําหนดเขตปกครองท้องที่เพื่อประโยชน์ในการปกครองหรือการบริหาร

                  ราชการของรัฐ (กิตติศักดิ์ ปรกติ ๒๕๕๐)

                              ส่วน “สิทธิ” หมายถึง การที่ชุมชนสามารถเป็นผู้กําหนดวิถีชีวิตของเขาได้เอง โดยที่

                  สิทธินั้นจะต้องเกิดขึ้นภายใต้ความชอบธรรมที่ชุมชนหรือสังคมให้การยอมรับ ดังนั้นสิทธิจึงเป็นอํานาจที่
                  ถูกกํากับด้วยความชอบธรรม  อันหมายถึงอํานาจที่ถูกต้องตามหลักธรรม ตามหลักของคุณงามความดี

                  ความถูกต้อง ความยุติธรรม เช่น หลักศาสนา หลักกฎหมาย หรือกฎเกณฑ์ประเพณีและเกณฑ์คุณค่าที่

                  คนในสังคมหนึ่งๆ ยึดถือร่วมกัน (วีระ สมบูรณ์ ๒๕๔๕)

                              “สิทธิชุมชน”  จึงเป็นสิทธิโดยธรรมชาติหรือสิทธิขั้นพื้นฐานของชุมชน รวมทั้งเป็น

                  อํานาจอันชอบธรรมที่ชุมชนพึงมีพึงได้อย่างถูกต้องชอบธรรม ซึ่งผู้อื่นต้องยอมรับและจะละเมิดหรือ
                  ลิดรอนมิได้ และยังหมายรวมถึงการให้ชุมชนชาวบ้านมีสิทธิในการเลือกอนาคตของตัวเอง เป็นตัวของ

                  ตัวเอง และเป็นอิสระโดยตัวเอง โดยมีลักษณะดังนี้ (ยศ  สันตสมบัติ ๒๕๔๒,  เสน่ห์ จามริก ๒๕๔๙,

                  กิตติศักดิ์ ปรกติ ๒๕๕๐, อคิน รพีพัฒน์ ๒๕๕๒)

                                ๑)  สิทธิชุมชนจะมีความเฉพาะเจาะจงแต่ละชุมชนท้องถิ่น ซึ่งจะกําหนดรูปแบบสิทธิ

                  อย่างไรนั้นก็เป็นไปตามบริบททางสังคม เศรษฐกิจ และวัฒนธรรมของตนเอง ทั้งนี้ไม่สามารถกําหนด

                  สิทธิชุมชนให้เป็นมาตรฐานเดียวกันหรือเป็นรูปแบบตายตัวได้

                                ๒)  สิทธิชุมชนไม่ใช่สิทธิครอบครองเป็นเจ้าของอย่างเบ็ดเสร็จเหมือนสิทธิปัจเจกและ

                  สิทธิของรัฐที่เจ้าของสามารถใช้สิทธิของตนเองกีดกันการเกี่ยวข้องจากภายนอกได้อย่างสิ้นเชิง แต่สิทธิ
                  ชุมชนให้ความสําคัญกับผู้ที่อยู่กินดูแลทรัพยากรเพื่อความอยู่รอดของชุมชนเป็นอันดับแรก คนภายนอก

                  จะมาอ้างสิทธิเพื่อคุณภาพชีวิตที่ดีของชุมชนเมืองมาอยู่เหนือการมีชีวิตรอดของชุมชนไม่ได้ ระดับของ

                  การมีส่วนร่วมจึงลดหลั่นกันไปตามความจําเป็นพื้นฐานของชีวิตและสังคม

                                ๓)  สิทธิชุมชนเป็นสิทธิร่วมเหนือทรัพย์สินของชุมชนที่ให้ความสําคัญกับการใช้

                  ประโยชน์จากทรัพยากรเพื่อส่วนรวมมากกว่าประโยชน์ส่วนตน เช่น สมาชิกของชุมชนซึ่งทําหน้าที่ดูแล
                  รักษาป่าเท่านั้น จึงจะมีสิทธิใช้และได้ประโยชน์จากป่า รวมถึงการที่ชุมชนก็สามารถใช้อํานาจออก

                  กฎเกณฑ์โดยคํานึงถึงความเป็นธรรมในสังคมเป็นสําคัญ ตัวอย่างเช่น ชุมชนหลายแหล่งมีกฎเกณฑ์
   18   19   20   21   22   23   24   25   26   27   28