Page 149 - โครงการศึกษาวิจัย เรื่อง สิทธิชุมชนและผลกระทบโครงการพัฒนาภาคใต้
P. 149
๑๓๕
- ต้องมีมาตรการบังคับใช้กฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการจัดการทรัพยากรทาง
ทะเลและชายฝั่ง รวมถึงการปรับปรุงระบบกฎหมายเพื่อให้มีความเหมาะสมกับการทําประมงตามสภาพ
พื้นที่ เพื่อลดความขัดแย้งระหว่างชาวประมงด้วยกัน และต้องมีการประสานความร่วมมือระหว่าง
หน่วยงานเพื่อพัฒนาระบบเฝ้าระวังที่เกิดจากการมีส่วนร่วมของเครือข่ายองค์กรชุมชนที่มีอยู่แล้ว
- ต้องมีมาตรการบริหารจัดการ หรือควบคุม ดูแล การปล่อยน้ําเสียที่เกิดจาก
ภาคอุตสาหกรรม การเพาะเลี้ยงชายฝั่ง การเกษตรกรรม และน้ําทิ้งจากชุมชน รวมทั้งการควบคุม
สิ่งปลูกสร้างที่รุกล้ําพื้นที่ทางทะเลและชายฝั่ง โดยเฉพาะที่เกิดจากการขยายตัวของแหล่งท่องเที่ยว
รีสอร์ท โฮมสเตย์ รวมถึงการขยายตัวของชุมชนที่คาดว่าจะเสี่ยงต่อการทําลายทรัพยากรทางทะเลและ
ชายฝั่ง ระบบนิเวศ ตลอดถึงวิถีชีวิต และวัฒนธรรม จารีตประเพณีของคนในพื้นที่
๕.๕ ข้อเสนอต่อนโยบายการพัฒนาภาคใต้
โครงการได้ดําเนินการจัดเวทีการประชุมเชิงปฏิบัติการรวมพื้นที่ ๔ จังหวัดกรณีศึกษา คือ
จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ จังหวัดนครศรีธรรมราช จังหวัดสงขลา และจังหวัดสตูล ขึ้น ณ ปากน้ํารีสอร์ท
อําเภอละงู จังหวัดสตูล ระหว่างวันที่ ๓๐ พฤศจิกายน–๑ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๕๕ สามารถสรุปข้อเสนอ
ต่อการพัฒนาภาคใต้ได้ดังนี้
๑) สร้างทางเลือกของนโยบายและแผนของแต่ละจังหวัดในเชิงรุก โดยการสร้างนโยบาย
ยุทธศาสตร์ และแผนพัฒนาระดับจังหวัดที่ชาวบ้านมีส่วนร่วมในการกําหนดอนาคตของตนเองบนฐาน
ทรัพยากรตามแต่ละภูมินิเวศของท้องถิ่น เช่น จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ไม่ต้องการอุตสาหกรรมเหล็กที่
เป็นนโยบายมาจากภายนอก แต่ต้องการพัฒนาอุตสาหกรรมเกษตรที่ต่อเนื่องกับฐานผลผลิตของพื้นที่
จังหวัดสงขลาไม่ต้องการอุตสาหกรรมปิโตรเคมี และสร้างทางเลือกของจังหวัดที่เป็นวาระของประชาชน
เช่น สงขลาจัดการตนเอง และเศรษฐกิจพอเพียง จังหวัดสตูลไม่ต้องการท่าเรือน้ําลึกปากบาราและ
อุตสาหกรรมหนัก แต่ต้องการปฏิรูปการพัฒนาไปด้วยแผนบนฐานทรัพยากรของคนจังหวัดสตูล ส่วน
จังหวัดนครศรีธรรมราชไม่ต้องการอุตสาหกรรมปิโตรเคมี แต่ต้องการเป็นพื้นที่แหล่งอาหารของประเทศ
๒) ผลักดันให้มีการประกาศเขตคุ้มครองพื้นที่แหล่งผลิตอาหารภาคใต้ ทั้งนี้จังหวัดที่เป็น
พื้นที่เป้าหมายในการพัฒนาอุตสาหกรรมหนักในภาคใต้ล้วนแล้วแต่ตั้งอยู่ในพื้นที่ชายฝั่งทะเลทั้งสิ้น
เนื่องด้วยทําเลที่ตั้งของอุตสาหกรรมหนักต้องการพื้นที่สําหรับท่าเรือน้ําลึก ซึ่งเป็นพื้นที่อุดมสมบูรณ์ของ
สัตว์ทะเลและเป็นแหล่งอาชีพของประมงพื้นบ้านและพาณิชย์ รวมทั้งเป็นแหล่งอาหารทะเลที่สําคัญของ
ประเทศจนถึงส่งออกไปต่างประเทศ ไม่ว่าจะเป็นแหล่งปลาทูที่อ่าวแม่รําพึง จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ กั้ง
ในดอนต่าง ๆ ที่อ่าวทองคํา จังหวัดนครศรีธรรมราช หอยท้ายเภาที่อ่าวปากบารา จังหวัดสตูล รวมทั้ง
