Page 92 - รายงานโครงการศึกษา เรื่อง การจัดทำตัวชี้วัดสิทธิมนุษยชนเบื้องต้นตามปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชน

80

บทที่ 4
แนวทางการพัฒนาชุดตัวชี้วัดสิทธิมนุษยชนระดับระหว่างประเทศและระดับประเทศ

ในบทนี้จะศึกษากระบวนการการจัดท าตัวชี้วัดสิทธิมนุษยชนเพื่อใช้ในการประเมินในระดับระหว่าง
ประเทศและระดับชาติของบางประเทศ ในระดับระหว่างประเทศผู้ศึกษาได้ศึกษากระบวนการจัดท าตัวชี้วัดที่
พัฒนาโดยส านักงานข้าหลวงใหญ่สิทธิมนุษยชนแห่งสหประชาชาติ ส่วนในระดับชาติคณะผู้ศึกษาได้เลือกการ
จัดท าการประเมินของสหราชอาณาจักร สาธารณรัฐแอฟริกาใต้ และสาธารณรัฐฟิลิปปินส์ เพื่อน าผลการ

วิเคราะห์เปรียบเทียบไปใช้ในการพัฒนาตัวชี้วัดส าหรับประเทศไทยในบทที่ 5 ต่อไป

บทนี้จะแบ่งเป็นสามหัวข้อดังนี้
1. การพัฒนาตัวชี้วัดโดยส านักงานข้าหลวงใหญ่สิทธิมนุษยชนแห่งสหประชาชาติ

2. การพัฒนาตัวชี้วัดสิทธิมนุษยชนของต่างประเทศ
3. สรุปความเห็นจากการศึกษา

4.1 การพัฒนาตัวชี้วัดโดยส านักงานข้าหลวงใหญ่สิทธิมนุษยชนแห่งสหประชาชาติ

การใช้เครื่องมือทางข้อมูลสถิติในการด าเนินงานด้านสิทธิมนุษยชน มิใช่เป็นเรื่องใหม่ในกลไกการ
คุ้มครองสิทธิมนุษยชนระดับระหว่างประเทศ ผู้จัดท ารายงานพิเศษเกี่ยวกับสิทธิมนุษยชนด้านต่างๆ ได้พัฒนา
ตัวชี้วัด เพื่อการส่งเสริม และ/หรือเพื่อยกระดับสิทธิมนุษยชนที่ตนเองรับผิดชอบ อีกทั้งยังเป็นแนวทางให้

คณะกรรมการประจ าสนธิสัญญาสิทธิมนุษยชนเฉพาะเรื่อง และองค์กรระหว่างประเทศอื่นๆ ใช้ประกอบใน
การประเมินการปฏิบัติตามพันธะหน้าที่ภายใต้กฎหมายระหว่างประเทศ

4.1.1 ความเป็นมาของการพัฒนาตัวชี้วัดในระบบสหประชาชาติ

ในช่วงทศวรรษที่ 1990 คณะกรรมการประจ าสนธิสัญญาได้ตระหนักว่าข้อมูลที่รัฐต่างๆ
รายงานขาดความเชื่อมโยงกับสาระแห่งสิทธิ และไม่ได้เป็นข้อมูลที่เพียงพอที่จะใช้ประเมินพันธกรณีของรัฐใน

การด าเนินงานด้านสิทธิมนุษยชนได้ ดังนั้นจึงได้ร้องขอให้ส านักงานข้าหลวงใหญ่สิทธิมนุษยชนได้จัดประชุม
เรื่องการใช้ข้อมูลสถิติเพื่อใช้ในงานสิทธิมนุษยชน และจัดประชุมระหว่างกรรมการประจ าสนธิสัญญาเพื่อหา
แนวทางในการจัดท าตัวชี้วัดสิทธิมนุษยชนขึ้น คณะกรรมการประจ าสนธิสัญญาและผู้เชี่ยวชาญด้านข้อมูลสถิติ
ได้มีการประชุมอย่างต่อเนื่องและได้มีการพัฒนาตัวชี้วัดสิทธิมนุษยชนบางด้านที่เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา