Page 40 - รายงานโครงการศึกษาวิจัย การต่อสู้ภาคประชาสังคมเพื่อยุติการคุกคามทางเพศในที่ทำงาน : กรณีศึกษาสหภาพแรงงานรัฐวิสาหกิจบริษัท การบินไทย จำกัด (มหาชน)
P. 40
๓๙
นุชก็คิดนะว่าคนเรา ... มันถูกต้องเหรอที่เขาคิดว่าเขาทําได้ เขาจะหอมแก้ม
ใครก็หอมได้ นุชก็มีลูกสาวนะ โตขึ้นเขาจะต้องมาเจอแบบที่เราเจอไหม”
คุณนงนุชโชคดีที่คนรอบข้าง เช่น ครอบครัวและเพื่อน เป็นกําลังใจให้คุณนงนุชต่อสู้เพื่อความ
ถูกต้อง และเมื่อนําเรื่องการถูกละเมิดทางเพศนี้เข้าสู่กระบวนการยุติธรรม เธอก็ได้พบกับทนายความที่
ให้ความช่วยเหลือจนกระทั่งชนะคดีในที่สุด แต่ระหว่างการรอคอยประมาณ ๑๑ เดือนเพื่อร้องขอ
ความเป็นธรรมจากบริษัทการบินไทยนั้น ห้วงเวลานี้คือความอึดอัดที่คุณนงนุชได้รับจาก “คนใน”
คุณนงนุชเล่าให้นักวิจัยฟังต่อว่า
“เวลามันผ่านไปหลายเดือนมาก นุชก็ตามเรื่องตรงส่วนงานที่เขาดูแลเรื่อง
ของลูกเรือตรงนี้อยู่ตลอด แต่ทุกอย่างก็เงียบ ปรากฏว่าวันหนึ่งนุชมีโอกาสได้
พบกับผู้บริหาร นุชไปทํางานปกติ ท่านนั่งมาในเครื่องด้วย นุชก็เลยถามท่าน
ว่าเรื่องของนุชไปถึงไหนแล้ว ท่านบอกว่าท่านเห็นเรื่องแล้วและได้มีคําสั่งลง
มาแล้ว เราก็ [ถอนหายใจ]... คือถ้าไม่ได้บังเอิญพบท่านเราก็จะไม่รู้เลยใช่
ไหมว่าเรื่องถึงไหนแล้ว ประเภทว่าคนที่เขาทําอยู่ก่อนย้ายไป คนรองลงไปไม่
ทําเรื่องต่อ คนเข้ามาตําแหน่งนั้นใหม่ก็ไม่ทําอะไร ... นุชไม่ไหวแล้ว รอความ
ช่วยเหลือมานานมาก นุชก็เลยตัดสินใจทําเรื่องเองเลยดีกว่า ซึ่งกว่าจะมีการ
สั่งฟ้ องเข้าสู่กระบวนการจริงๆก็เกือบจะหมดอายุความ ก่อนจะขึ้นศาลนุชก็
ไปเรียนผู้ใหญ่ให้ทราบว่าเรื่องอยู่ในชั้นศาลแล้วนะ เขาก็ขอว่าไม่ถึงขนาดนั้น
ได้ไหม มันเป็นเรื่องภายใน ออกไปข้างนอกจะเป็นยังไง นุชก็เรียนท่านแต่
เพียงว่าเรื่องอยู่ในชั้นศาลแล้ว นุชทําอะไรไม่ได้ มันก็มีเสียงคนในการบินไทย
ไงคะ ว่าจะอะไรกันนักกันหนา เรื่องแค่นี้ จะให้คนเขารู้กันทั้งบ้านทั้งเมือง
เลยเหรอ ... ไม่ใช่นุชอยากให้ชาวบ้านเขารู้เรื่องของนุชนะคะ ใครจะอยากทํา
อย่างนั้น แต่คนที่เขาทํากับนุชเนี่ย เขาคิดว่าเขาทําได้ไงคะ ซึ่งมันไม่ถูกต้อง
เขาอยากจะหอมแก้มใครก็หอมได้ยังไง มันไม่ถูกต้องแน่นอนค่ะ นี่ต่างหากที่
นุชคิดว่าคือสิ่งที่ทุกคนต้องรู้ไว้”
