Page 148 - รายงานการศึกษาวิจัย เรื่อง เพื่อปรับปรุงแก้ไขนโยบายกฎหมายที่ละเมิดสิทธิมนุษยชนด้านที่ดินและป่า

สํานักงานคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแหงชาติ
National Human Rights Commission of Thailand

9. การจํากัดการพัฒนา ไมอนุญาตใหกอสรางสิ่งสาธารณูปโภคพื้นฐาน เชนถนน แหลงนํ้า ไฟฟา

ประปา หรือนําเครื่องมืออุปกรณที่จําเปนกับการทํามาหากิน เชน รถไถนา เขาไปในพื้นที่ ตลอดจนการไมยอมรับ
ใหเสียภาษีบํารุงทองที่ หรือไมออกทะเบียนบานให

10. การเลือกปฏิบัติกับราษฎรที่ยากจน เชน ประกาศปาสงวนครอบชุมชนทั้งอําเภอ แตเลือกจับ
ชาวบานบางคน

การประกาศเขตปาทับที่อยูอาศัยทํากินของราษฎรและชุมชนแลวไมเพิกถอนเขตปา ทําใหราษฎร
ออกเอกสารสิทธิ์ไมได เชน กรณีอุทยานฯ ใตรมเย็น กรณีเขตรักษาพันธุสัตวปาภูผาแดงจังหวัดเพชรบูรณ

ชุมชนเกาะชางจังหวัดตราดประกาศเขตปาอนุรักษโดยไมรับฟงความเห็นและเสียงคัดคานของชาวบานที่อยูมากอน
หรือที่ตําบลหวยหวายจังหวัดเพชรบูรณ มีการอพยพราษฎรออกจากพื้นที่ทํากินเพื่อนําไปทําโครงการหมูบานปาไม

แผนใหมโดยชาวบานไมไดรับรูแผนการดําเนินงานของโครงการมากอน
ในประเด็นการจับกุมฟองรองดําเนินคดีและสั่งใหราษฎรออกจากเขตปา สวนใหญเกิดขึ้นกับราษฎร

ที่อยูอาศัยทํากินในเขตปา มักอยูอาศัยอยูรวมกันเปนชุมชนเล็กบางใหญบาง แตสวนใหญอยูมานานกอนการประกาศ
เขตปา และมีการเสียภาษีที่ดินใหกับหนวยงานทองถิ่น และก็มีทั้งมีและไมมีเอกสารราชการรับรองสิทธิ

การครอบครองและใชประโยชนที่ดิน ตัวอยางเชน ชุมชนในเขตรักษาพันธุสัตวปาหวยผาผึ้งจังหวัดชัยภูมิ
เขตรักษาพันธุสัตวปาอุทยานเสด็จในกรมหลวงชุมพร

การกระทําการรุนแรงตอราษฎร เชน ขมขู คุกคาม เผาทําลายบานเรือนยุงฉาง และทรัพยสิน
ของราษฎร มักเกิดจากความขัดแยงในเชิงความคิดความเชื่อ เชน กรณีชุมชนกะเหรี่ยงในเขตอุทยานแหงชาติ

แกงกระจานที่ถูกไลรื้อเผาบานและยุงฉางที่อยูในพื้นที่ไรหมุนเวียนเพราะเจาหนาที่ไมยอมรับระบบไรหมุนเวียน
และเห็นวาการถางไรซากเพื่อทําไรขาวและการลาสัตวเล็กเปนอาหารยังชีพเปนการทําลายปาและสัตวปา

แตดวยความที่กะเหรี่ยงอยูกันเปนชุมชนมานานนับรอยปจึงไมอาจหักลางอางสิทธิของรัฐเหนือสิทธิของชุมชน
กะเหรี่ยงไดจึงมักกระทําดวยวิธีการอื่นที่รุนแรงดังที่ไดเผาบานและยุงฉาง รวมทั้งการทําลายทรัพยสินและ

เครื่องมือการทํามาหากินเพื่อบีบใหชาวบานอยูไมไดและตองอพยพออกไปจากพื้นที่เองในที่สุด

กรณีขับไลกะเหรี่ยงออกจากบริเวณอุทยานแหงชาติแกงกระจาน จังหวัดเพชรบุรี

คํารองที่ 416/2554 วันที่ 22 สิงหาคม พ.ศ. 2554
ชุมชนชาวกะเหรี่ยงพื้นเมืองอาศัยอยูในเขตปาแกงกระจานมานานกอนถูกประกาศเปนอุทยานแหงชาติ

ชาวกะเหรี่ยงไดรับเหรียญชาวเขา ในป พ.ศ. 2512 - 2513 มีทะเบียนราษฎรชาวเขา (ทร.ชข.) ตั้งแตเดือนเมษายน
พ.ศ. 2531 ถูกเจาหนาที่ขับไล ผลักดัน และจับกุมชาวกะเหรี่ยงเหลานี้อยางตอเนื่อง ครั้งที่ 1 พ.ศ. 2539 บังคับให

ชาวกะเหรี่ยงออกจากบานบางกลอยบน และบานพุระกํา (ใจแผนดิน) จํานวน 57 ครอบครัว 391 คน มาอยูที่บาน
บางกลอยลาง หมูที่ 1 และบานโปงลึก หมูที่ 2 ตําบลหวยแมเพรียง อําเภอแกงกระจาน จังหวัดเพชรบุรี ครั้งที่ 2

วันที่ 25 - 28 เมษายน พ.ศ. 2553 ผลักดันและขับไลชาวกะเหรี่ยงที่บริเวณใจแผนดิน - พรุระกําและบางกลอยบน
อีก 12 จุด ครั้งที่ 3 วันที่ 12 - 13 มิถุนายน พ.ศ. 2553 และวันที่ 19 - 23 สิงหาคม พ.ศ. 2553 ดําเนินการเผาบาน

ยุงขาว และสิ่งปลูกสรางของชาวกะเหรี่ยง ครั้งที่ 4 วันที่ 5 - 9 พฤษภาคม พ.ศ. 2554 เผาและทําลายบาน ยุงขาว

รายงานการศึกษาวิจัย เรื่อง “เพื่อปรับปรุงแกไข 127
นโยบายกฎหมายที่ละเมิดสิทธิมนุษยชนดานที่ดินและปาไม”