Page 23 - คู่มือสำหรับผู้ดำเนินการอบรมสำหรับหลักสูตรอบรมเรื่อง สิทธิและหน้าที่แรงงานข้ามชาติ
P. 23
จะกลับไปเริ่มตนชีวิตอีกครั้งที่บานเกิด ความหวังของซูนดับลงเมื่อไดรับคาแรงเพียงเล็กนอย ไมเพียงพอสำหรับ
คานายหนาและคาเดินทางกลับ โดยไตกงใหเหตุผลวาเขายังไมมีทักษะมากนัก และเนื่องจากน้ำมันแพง
ขายปลาไดกำไรนอย ซึ่งปญหาเรื่องนี้ไมใชแตเขาที่ประสบเพื่อนแรงงานขามชาติอีกจำนวนไมนอยก็พบปญหา
นี้เชนกัน โดยเฉพาะกลุมที่ไมมีบัตร ซึ่งลูกเรือลำอื่นเลาใหฟงวาถูกโกงคาแรง มีองคกรพัฒนาเอกชนนำไปรองเรียน
ที่สวัสดิการคุมครองแรงงาน แตทายที่สุดก็ไมไดอะไร เนื่องจากแรงงานไมตองการขึ้นศาล เพราะไมมีเงิน
เสียเวลา และอาจไมมีชีวิตกลับบานเกิด
คำถาม
1. สาเหตุที่แรงงานขามชาติตองเดินทางเขามาทำงานในประเทศไทย
2. วิธีการและชองทางการเดินทางเขาสูประเทศไทยของแรงงานขามชาติ
3. มีชองทางการเดินทางใดอีกของแรงงานจากประเทศ ตามกรณีศึกษาที่จะเขามาสูประเทศไทยได
4. แรงงานขามชาติตองเผชิญกับอะไรบางในการเขามทำงานในประเทศไทย
ใบงานที่ 1.2.1 รูจักแรงงานขามชาติ
กรณีศึกษาที่ 2: เพีย
เพีย หญิงแรงงานขามชาติจากประเทศกัมพูชา เธอมีอาชีพรับจางทำนาและงานทั่วไปขณะอยูที่บานเกิด
เดินทางเขามาทำงานในประเทศไทยทางดานบานแหลม จังหวัดจันทบุรี พรอมกับนาชายซึ่งเดินทางกลับไป
เยี่ยมบานที่กัมพูชา เมื่อมาถึงเพียทำงานเปนคนรับใชในบานนายจางของนาชาย โดยมีหนาที่ดูแลแมนายจาง
ที่ปวยเปนอัมพาต นายจางไดนำเธอไปขึ้นทะเบียนและขอใบอนุญาตทำงานถูกตอง เพราะตองใหเธอติดตาม
แมที่ปวยเพื่อไปพบแพทยที่กรุงเทพฯ เธอทำงานอยูประมาณหนึ่งปก็ตองหนีออกมาเนื่องจากถูกนายจางขืนใจ
ซึ่งเธอไมกลารองเรียน เนื่องจากอาย กลัวอันตรายทั้งตอตนเองและนาชาย และไมรูวาจะไปรองเรียนที่ไหน
เพราะขณะนั้นพูดภาษาไทยไมไดเลย นาชายจึงฝากเธอไปทำงานแกะกุงกับเพื่อนที่จังหวัดระยอง
ที่ระยองเพียแตงงานกับนายโทนลูกเรือประมงชาวกัมพูชาและมีบุตรดวยกัน 1 คน คือ เด็กหญิงลี
โทนไมมีใบอนุญาตทำงานเนื่องจากไมไดตออายุบัตร เพราะชวงที่เปดจดทะเบียนผอนผันเขาอยูในทะเล แตมี
ทร.38/1 ที่ขึ้นทะเบียนไวกับกรมการปกครอง เพียและโทนอาศัยอยูรวมกับเพื่อนชาวกัมพูชาทั้งหญิงชายในหอง
เชาเล็กๆ รวม 7 คน เธอไมเคยเดินทางไปไหนเลย นอกจากบริเวณใกลๆ เพราะกลัวโดนจับ แมเธอจะมีบัตร
และสามารถพูดภาษาไทยไดแลวก็ตาม เนื่องจากมีเพื่อนหลายคนที่มีบัตรถูกตำรวจจับ และที่สำคัญเธอไมตอง
การใชเงิน เพียทำงานหนัก และพยายามเก็บเงินใหมากที่สุดเพื่อสงไปใหแมที่กัมพูชาโดยสงผานนายหนาทุก
3-4 เดือน ซึ่งนายหนาจะคิดคาสงรอยละ 4-6 ในระยะแรกเพียคิดวาเมื่อเก็บเงินไดกอนหนึ่งจะกลับบานเกิด
แตผานมาแลวเกือบ 10 ป เธอก็ยังคงทำงานอยูในเมืองไทยเพราะเงินที่หาไดยังไมเพียงพอสำหรับการสราง
บานใหมซื้อที่เพาะปลูก หรือลงทุนอื่นๆ ที่บานเกิด
การพักผอนของเพีย และชาวกัมพูชาในพื้นที่ คือ ดูโทรทัศนฟงเพลง มานั่งพูดคุยกัน และเมื่อถึงวัน
ประเพณี เชน ปใหมก็จะมารวมตัวกัน แตในชวงที่ผานมามีเหตุฆากันระหวางชาวกัมพูชาดวยกันเองอีกทั้งรัฐบาล
ไทยใหความสำคัญเรื่องความมั่นคงมากจึงมีตำรวจมาจับตรวจคนและจับกุมแรงงานที่ไมมีบัตรและหามไมให
รวมตัวกันอีก เพียและเพื่อนชาวกัมพูชารูสึกเสียใจที่ถูกปดกั้นการแสดงออกทางวัฒนธรรม ซึ่งเปนสิ่งที่ชวย
เติมเต็มความรูสึกในยามที่ตองหางไกลบานเกิด
บทที่ 1 การยายถิ่นของแรงงานขามชาติ 7