Page 23 - คู่มือสำหรับผู้ดำเนินการอบรมสำหรับหลักสูตรอบรมเรื่อง สิทธิและหน้าที่แรงงานข้ามชาติ
P. 23

จะกลับไปเริ่มตนชีวิตอีกครั้งที่บานเกิด ความหวังของซูนดับลงเมื่อไดรับคาแรงเพียงเล็กนอย ไมเพียงพอสำหรับ
                  คานายหนาและคาเดินทางกลับ โดยไตกงใหเหตุผลวาเขายังไมมีทักษะมากนัก และเนื่องจากน้ำมันแพง
                  ขายปลาไดกำไรนอย ซึ่งปญหาเรื่องนี้ไมใชแตเขาที่ประสบเพื่อนแรงงานขามชาติอีกจำนวนไมนอยก็พบปญหา
                  นี้เชนกัน โดยเฉพาะกลุมที่ไมมีบัตร ซึ่งลูกเรือลำอื่นเลาใหฟงวาถูกโกงคาแรง มีองคกรพัฒนาเอกชนนำไปรองเรียน
                  ที่สวัสดิการคุมครองแรงงาน แตทายที่สุดก็ไมไดอะไร เนื่องจากแรงงานไมตองการขึ้นศาล เพราะไมมีเงิน
                  เสียเวลา และอาจไมมีชีวิตกลับบานเกิด

                  คำถาม
                  1. สาเหตุที่แรงงานขามชาติตองเดินทางเขามาทำงานในประเทศไทย
                  2. วิธีการและชองทางการเดินทางเขาสูประเทศไทยของแรงงานขามชาติ
                  3. มีชองทางการเดินทางใดอีกของแรงงานจากประเทศ ตามกรณีศึกษาที่จะเขามาสูประเทศไทยได
                  4. แรงงานขามชาติตองเผชิญกับอะไรบางในการเขามทำงานในประเทศไทย





                  ใบงานที่ 1.2.1 รูจักแรงงานขามชาติ
                  กรณีศึกษาที่ 2: เพีย
                         เพีย หญิงแรงงานขามชาติจากประเทศกัมพูชา เธอมีอาชีพรับจางทำนาและงานทั่วไปขณะอยูที่บานเกิด
                  เดินทางเขามาทำงานในประเทศไทยทางดานบานแหลม จังหวัดจันทบุรี พรอมกับนาชายซึ่งเดินทางกลับไป
                  เยี่ยมบานที่กัมพูชา เมื่อมาถึงเพียทำงานเปนคนรับใชในบานนายจางของนาชาย โดยมีหนาที่ดูแลแมนายจาง
                  ที่ปวยเปนอัมพาต นายจางไดนำเธอไปขึ้นทะเบียนและขอใบอนุญาตทำงานถูกตอง เพราะตองใหเธอติดตาม
                  แมที่ปวยเพื่อไปพบแพทยที่กรุงเทพฯ เธอทำงานอยูประมาณหนึ่งปก็ตองหนีออกมาเนื่องจากถูกนายจางขืนใจ
                  ซึ่งเธอไมกลารองเรียน เนื่องจากอาย กลัวอันตรายทั้งตอตนเองและนาชาย และไมรูวาจะไปรองเรียนที่ไหน
                  เพราะขณะนั้นพูดภาษาไทยไมไดเลย นาชายจึงฝากเธอไปทำงานแกะกุงกับเพื่อนที่จังหวัดระยอง
                         ที่ระยองเพียแตงงานกับนายโทนลูกเรือประมงชาวกัมพูชาและมีบุตรดวยกัน 1 คน คือ เด็กหญิงลี
                  โทนไมมีใบอนุญาตทำงานเนื่องจากไมไดตออายุบัตร เพราะชวงที่เปดจดทะเบียนผอนผันเขาอยูในทะเล แตมี
                  ทร.38/1 ที่ขึ้นทะเบียนไวกับกรมการปกครอง เพียและโทนอาศัยอยูรวมกับเพื่อนชาวกัมพูชาทั้งหญิงชายในหอง
                  เชาเล็กๆ รวม 7 คน เธอไมเคยเดินทางไปไหนเลย นอกจากบริเวณใกลๆ เพราะกลัวโดนจับ แมเธอจะมีบัตร
                  และสามารถพูดภาษาไทยไดแลวก็ตาม เนื่องจากมีเพื่อนหลายคนที่มีบัตรถูกตำรวจจับ และที่สำคัญเธอไมตอง
                  การใชเงิน เพียทำงานหนัก และพยายามเก็บเงินใหมากที่สุดเพื่อสงไปใหแมที่กัมพูชาโดยสงผานนายหนาทุก
                  3-4 เดือน ซึ่งนายหนาจะคิดคาสงรอยละ 4-6 ในระยะแรกเพียคิดวาเมื่อเก็บเงินไดกอนหนึ่งจะกลับบานเกิด
                  แตผานมาแลวเกือบ 10 ป เธอก็ยังคงทำงานอยูในเมืองไทยเพราะเงินที่หาไดยังไมเพียงพอสำหรับการสราง
                  บานใหมซื้อที่เพาะปลูก หรือลงทุนอื่นๆ ที่บานเกิด
                         การพักผอนของเพีย และชาวกัมพูชาในพื้นที่ คือ ดูโทรทัศนฟงเพลง มานั่งพูดคุยกัน และเมื่อถึงวัน
                  ประเพณี เชน ปใหมก็จะมารวมตัวกัน แตในชวงที่ผานมามีเหตุฆากันระหวางชาวกัมพูชาดวยกันเองอีกทั้งรัฐบาล
                  ไทยใหความสำคัญเรื่องความมั่นคงมากจึงมีตำรวจมาจับตรวจคนและจับกุมแรงงานที่ไมมีบัตรและหามไมให
                  รวมตัวกันอีก เพียและเพื่อนชาวกัมพูชารูสึกเสียใจที่ถูกปดกั้นการแสดงออกทางวัฒนธรรม ซึ่งเปนสิ่งที่ชวย
                  เติมเต็มความรูสึกในยามที่ตองหางไกลบานเกิด



                                                                               บทที่ 1 การยายถิ่นของแรงงานขามชาติ  7
   18   19   20   21   22   23   24   25   26   27   28