Page 168 - ภาษาเพศในสังคมไทย : อำนาจ สิทธิและสุขภาวะทางเพศ

บทที่ 4 เพศวิถี: กะเทย 151

กะเทย

สุไลพร ชลวิไล

ตัวตนทางเพศที่มีมาตั้งแตในประวัติศาสตร

ในบรรดาคําในภาษาไทยที่อธิบายถึงตัวตนทางเพศซึ่งไมใชผูชาย และ/หรือ
ผูหญิง คําๆ เดียวที่สังคมไทยรูจักคุนเคยมานาน และยังคงใชมาจนถึงทุกวันนี้ก็
คือ คําวา “กะเทย”
กะเทย เปนคําศัพทเกาแก ไมปรากฏที่มาชัดเจนวาเปนคํายืมจากภาษา

เขมร หรือเปนคําไทยแตเดิม แตที่แนๆ คือ เปนคําซึ่งใชมาตั้งแตสมัยรัชกาลที่ 1
โดยในประมวลกฎหมายตราสามดวง (พ.ศ. 2347) ไดกลาวถึงกะเทย ในฐานะ
ของคนจําพวกหนึ่ง ในจํานวนบุคคล 30 จําพวกซึ่งมีลักษณะไมเหมาะสมที่จะ

นํามาเปนพยาน เนื่องจากเชื่อวาคนเปนกะเทยนั้นคือคนที่เคยทําผิดฐาน
“ลวงประเวณีภริยาผูอื่น” เมื่อชาติกอน จึงตองชดใชกรรมดวยการเกิดเปนสัตว
1
ที่ถูกตอน 500 ชาติ เปนหญิง 500 ชาติ และเปนกะเทย 500 ชาติ
นอกจากนี้คําวากะเทย ยังปรากฏอยูในหนังสือ “สัพะจะนะพาสาไท”

(ตีพิมพครั้งแรกเมื่อ พ.ศ. 2397) โดยผูเขียนคือบาทหลวงปาเลอกัวซไดแปล
คําวากะเทย (ที่ในเวลานั้นเขียนเปน “กเทย”) เทียบเคียงกับคําในภาษาอังกฤษวา
Hermaphrodite หรือ บุคคลที่มีอวัยวะเพศทั้งหญิงและชายอยูในรางกาย

เดียวกันขณะที่ “พจนานุกรมภาษาสยาม” (Dictionary of the Siamese
Language) ของ Rev. J. Caswell ที่จัดทําขึ้นในป พ.ศ. 2398 ซึ่งเปนปเดียวกับ
ที่สยามทําสนธิสัญญาเบาวริ่งกับอังกฤษ ไดใหคําจํากัดความ “กะเทย” ไววา

“กะเทยนั้นคือบุคคลที่มีประเทษที่ลับเปนหญิงก็ใช เปนชายก็ใชนั้น เรียก

1 เทอดศักดิ์ รมจําปา. “จาก “กะเทย” ถึง “เกย” ประวัติศาสตรชายรักรวมเพศใน สังคมไทย.“ วารสาร
อักษรศาสตรฉบับ ความรัก ความรู ผูหญิง ผูชาย. ปที่ 32, ฉบับที่ 1 (มกราคม - มิถุนายน 2546).

สุไลพร ชลวิไล