Page 13 - ภาษาเพศในสังคมไทย : อำนาจ สิทธิและสุขภาวะทางเพศ

บทนํา vii

บทนํา

เปนที่ยอมรับกันวา ภาษาที่ใชกันอยูทั้งในรูปแบบภาษาเขียนและภาษา

พูดมีสวนสําคัญในการประกอบสรางชุดความคิดความเชื่อเรื่องเพศ และเพศวิถี
ของผูคนในสังคม หนังสือเรื่อง “ภาษาเพศในสังคมไทย: อํานาจ สิทธิ และ
สุขภาวะทางเพศ” เปนโครงการวิจัยยอยภายใตโครงการ “คําสําคัญๆ ใน
ภาษาเพศในประเทศแถบภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใตและประเทศจีน”

(The Southeast Asian and Chinese Sexuality Keywords Project) และมี
ทีมนักวิจัยจากอีก 3 ประเทศเขารวม ไดแก อินโดนีเซีย ฟลิปปนส และเวียดนาม
ซึ่งนําโดย ดร.ไมเคิล แทน จากมหาวิทยาลัยแหงชาติฟลิปปนส มีวัตถุประสงค

ที่จะศึกษาภาษาทองถิ่นที่เกี่ยวกับเรื่องเพศและเพศวิถีซึ่งมีการพูดและใชกัน
ในบาน ในครอบครัว หมูเพื่อนฝูง ตามทองถนน ตามสถานที่สําคัญๆ
ทางศาสนา และพิธีกรรมตางๆ ในสื่อนิยมตางๆ ไดแก ทีวี วิทยุ โทรศัพท

หนังสือพิมพ นิตยสารตางๆ ตลอดจนในวงการงานเขียนวิชาการ การรณรงค
และการจัดบริการสุขภาพ คําวา “คําสําคัญ” (Keywords) เปนคําที่มาจาก
นักมานุษยวิทยาแนวมารกซิส ชื่อ เรมอนด วิลเลี่ยม (Raymond William 1976)

ซึ่งไดใหความหมายไววาคือ คําตางๆ ซึ่งเปนชุดคําที่สําคัญๆ และเชื่อมรอย
ซึ่งกันและกันในการอธิบายปรากฏการณ กิจกรรม และการตีความเพื่อสื่อ
ใหเห็นถึงรูปแบบความคิดเฉพาะแบบหนึ่งๆ ของเรื่องราวหรือปรากฏการณหนึ่งๆ
นอกจากนั้น เวียสบิกา (Wierzbicka 1997) อธิบายความหมายของคําสําคัญ

วามีความสําคัญและดํารงอยูในวัฒนธรรมหนึ่งๆ และเรามักไมคอยตระหนักวา
คําสําคัญๆ เหลานี้ดํารงอยูและมีการใชกันอยูกันอยางประจําและตอเนื่อง
คําสําคัญในภาษาที่เราใชในชีวิตประจําวันเปรียบเสมือนระบบความรูหรือ

ความคิดอานที่แฝงเรนและชี้นํา และกํากับพฤติกรรมของผูคนในสังคม เปนสิ่งที่
ปแยร บูรดิเยอ (Pierre Bourdieu) นักสังคมวิทยาชาวฝรั่งเศสเรียกวา ความรู

พิมพวัลย บุญมงคล