Page 107 - รายงานการศึกษาเรื่องโทษประหารชีวิตในประเทศไทย
P. 107
ม�ตร� ๓๐ บุคคลย่อมเสมอกันในกฎหมายและได้รับความคุ้มครองตาม
กฎหมายเท่าเทียมกัน ชายและหญิงมีสิทธิเท่าเทียมกัน
การเลือกปฏิบัติโดยไม่เป็นธรรมต่อบุคคลเพราะเหตุแห่งความแตกต่างในเรื่องถิ่น
กำาเนิด เชื้อชาติ ภาษา เพศ อายุ ความพิการ สภาพทางกายหรือสุขภาพ สถานะของบุคคล ฐานะ
ทางเศรษฐกิจหรือสังคม ความเชื่อทางศาสนา การศึกษาอบรม หรือความคิดเห็นทางการเมือง
อันไม่ขัดต่อบทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญ จะกระทำามิได้
มาตรการที่รัฐกำาหนดขึ้นเพื่อขจัดอุปสรรคหรือส่งเสริมให้บุคคลสามารถใช้
สิทธิ และเสรีภาพได้เช่นเดียวกับบุคคลอื่น ย่อมไม่ถือเป็นการเลือกปฏิบัติโดยไม่เป็นธรรม
ตามวรรคสาม
ม�ตร� ๓๒ บุคคลย่อมมีสิทธิและเสรีภาพในชีวิตและร่างกาย
การทรมาน ทารุณกรรม หรือการลงโทษด้วยวิธีการโหดร้ายหรือไร้มนุษยธรรม
จะกระทำามิได้ แต่การลงโทษตามคำาพิพากษาของศาลหรือตามที่กฎหมายบัญญัติไม่ถือว่า
เป็นการลงโทษด้วยวิธีการโหดร้ายหรือไร้มนุษยธรรมตามความในวรรคนี้
อีกทั้งเจตนารมณ์ของรัฐธรรมนูญฉบับนี้ได้แสดงออกอย่างชัดเจนในการต่อต้าน
และยกเลิกโทษประหารชีวิต เพราะหากนำารัฐธรรมนูญฉบับนี้มาเทียบเคียงกับรัฐธรรมนูญ
แห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช ๒๕๔๐ จะพบว่า คำาว่า “ประหารชีวิต” ได้ถูกละทิ้งไปใน
รัฐธรรมนูญฉบับปัจจุบัน ซึ่งเป็นการบ่งบอกว่าแม้แต่ในรัฐธรรมนูญเองก็ยังแสดงออกถึงการปฏิเสธ
โทษประหารชีวิตอย่างมีนัยยะ ดังที่คำาๆ นี้ไม่ปรากฏอยู่ในรัฐธรรมนูญอีกต่อไป
อย่างไรก็ตาม จากกฎหมายไทยซึ่งได้มีวิวัฒนาการมาอย่างยาวนานต่อเนื่อง
นับตั้งแต่อดีตกาล จุดเริ่มต้นของโทษประหารชีวิตมีมาจากกฎหมายตราสามดวง และได้รับการพัฒนา
ตลอดมา มีการปรับเปลี่ยนลักษณะของโทษให้มีความสอดคล้องกับสภาพสังคมของแต่ละยุคสมัย
จนกระทั่งเมื่อปี พ.ศ. ๒๕๔๖ ประเทศไทยได้เปลี่ยนวิธีการลงโทษประหารชีวิตจากการยิงเป้ามาสู่
การฉีดสารพิษเข้าสู่ร่างกาย โดยมีหลักการเพื่อบรรเทาความทุกข์ทรมานจากการประหารชีวิตแบบ
เก่า ๆ รวมทั้งการตอบสนองต่อกระแสการให้ความคุ้มครองต่อสิทธิมนุษยชน
แต่ประเทศไทยได้มีการกำาหนดการใช้โทษประหารชีวิตตามประมวลกฎหมาย
อาญา มาตรา ๑๙ อันแสดงให้เห็นถึงกฎหมายมาตรานี้อาจไม่ได้รับการพัฒนาให้มีความคุ้มครอง
สิทธิมนุษยชนของประชาชนเท่ากฎหมายรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย ดังจะเห็นได้จาก
รัฐธรรมนูญ ฉบับพุทธศักราช ๒๕๔๐ และ ๒๕๕๐ ที่ได้แสดงเจตจำานงต่อสิทธิและเสรีภาพ
ของปวงชนชาวไทย โดยมีการบัญญัติหมวดสิทธิและเสรีภาพของปวงชนชาวไทย อันเป็นหลักประกัน
ในความเสมอภาคและการได้รับความคุ้มครองตามรัฐธรรมนูญอย่างเท่าเทียมกัน รวมถึงบุคคลทุกคน
94 คณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ
