Page 64 - แด่ศักดิ์ศรีเสมอกันทุกชั้นชน : วรรณกรรมกับสิทธิมนุษยชนศึกษา
P. 64
วรรณกรรมกับสิทธิมนุษยชนศึกษา 63
บางๆ สลับสล้างกับแสงวิบวับแห่งดวงดาวยามรัตติกาล ช่างเป็นภาพที่สวยสดงดงามนัก ชายพันธุ์
พิเศษนั่งเรียงรายตามหมู่โต๊ะเก้าอี้รอบสระ สนทนาสัพเพเหระหยอกเย้าตามประสา แลดูบรมสุข
เหนือสิ่งใด บางรายออกรสออกชาติถึงกับจีบปากจีบคอสลับกับการแสดงออกเต็มที่ไม่เอียงอาย
สายตาผู้ใด ประหนึ่ง ‘โลกทั้งใบนี้เป็นของกูคนเดียว’ […] ออกกําลังกายเสร็จสรรพก็เข้าอบไอน้ํา
ที่พ่นพวยไอดุจดั่งหมอกควันแห่งทิพยสวรรค์ รูขุมขนกลับปิดแลขยายได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจนัก
(ซากดอกไม้, 2549: 149)
ผู้เขียนเปรียบซาวน่าโดยสร้างจินตภาพเทียบเคียงกับสรวงสวรรค์ สําหรับเกย์แล้ว ซาวน่าเป็นพื้นที่
แห่งการปลดปล่อยอารมณ์ปรารถนาโดยเป็นอิสระจากการจับจ้องของสังคมรักต่างเพศ เกย์สามารถหาคู่
สัมพันธ์ที่ตนเองต้องใจ สามารถเป็นประจักษ์พยานการร่วมรักของคนอื่น และ “บริโภค” สิ่งต่างๆ ได้ตามใน
ปรารถนา นอกจากตัวอย่างที่คัดมาแล้ว พื้นที่ในซาวน่ายังมีบริเวณห้องมืดหรือเขาวงกต อันเป็นพื้นที่เฉพาะ
ของการร่วมเพศ พื้นที่ดังกล่าวอาจนับได้ว่าเป็น “เขาวงกตในเขาวงกต” อีกชั้นหนึ่ง หากพิจารณาสถานะของ
ซาวน่าว่าเป็นโลกที่ปิดจากโลกรักต่างเพศภายนอก พื้นที่ในห้องมืดก็เป็นพื้นที่ปิดอีกชั้นสําหรับกิจกรรม
เฉพาะที่ผู้ปฏิบัติอาจต้องการความเป็นส่วนตัว อย่างไรก็ตาม พื้นที่ในซาวน่าเป็นพื้นที่ที่คลุมเครือมีความลื่น
ไหลในการให้ความหมาย การร่วมเพศจึงอาจเป็นกิจกรรมที่ทุกคนเป็นประจักษ์พยานได้ แสดงให้เห็นความ
พร่ามัวของเส้นแบ่งพรมแดน “ส่วนตัว” กับ “สาธารณะ” ที่ปรากฏอยู่ชัดเจนในโลกที่ครอบงําด้วยมาตรฐาน
ของสังคมรักต่างเพศแต่กลับถูกท้ายทายบ่อนเซาะในพื้นที่ซาวน่า นอกจากนั้น ในซาวน่ายังเป็นพื้นที่แห่งการ
“ดํารงอยู่อย่างประจักษ์ชัด” ของเกย์ที่หลากหลาย เช่น เกย์ที่มีรูปลักษณ์ต่างกับเกย์ในภาพตายตัวที่มีความ
อ่อนเยาว์รูปร่างงดงามสมส่วน ก็จะออกมาแสดงตัวและต่อรองความหมายกับเกย์แบบอื่นๆ ทั้งหลายในพื้นที่
นี้ได้ (นฤพล ด้วงวิเศษ, 2549ข) ทั้งนี้ นอกจากสถานที่แล้วการหาคู่นอนยังต้องมี “วิธีการ” เฉพาะด้วย ดังที่
ลอยควันจากเรื่อง ห่วงจําแลง สรุปไว้ว่า
อวัยวะที่สําคัญต่อการ ‘อ่อย’ ล้วนอยู่บนใบหน้าทั้งสิ้น
1) ริมฝีปากและหน้าผาก จังหวะของการขยับมีผลต่อการอ่อย
2) ลิ้น เน้นการเลียริมฝีปากให้อีกฝ่ายเกิดอารมณ์
3) แก้มและใบหู การยิ้มอย่างมีเหลี่ยมทําให้แก้มและใบหูสามารถสื่อสารได้
4) สายตา โดยเฉพาะหางตาและวิธีชายตานับว่าสําคัญที่สุด
5) คิ้ว คนที่คิ้วหนาดกดํา ย่อมได้เปรียบคนคิ้วบาง เวลาอ่อยคือการยักคิ้วหลิ่วตา
6) นิ้ว โดยเฉพาะนิ้วชี้และนิ้วก้อยใช้กระดก ‘เรียก’ ตรงๆ
การหยุดนิ่งดูชั้นเชิงของอีกฝ่าย และการเล่นหูเล่นตาทําให้ลอยควันเป็นผู้ ‘กุม’ บังเหียนใน
การ ‘อ่อย’ จนนําไปสู่การชนะใจอีกฝ่ายได้ในที่สุด... (ห่วงจําแลง, 2551: 139)
