Page 90 - แด่ศักดิ์ศรีเสมอกันทุกชั้นชน : วรรณกรรมกับสิทธิมนุษยชนศึกษา
P. 90
วรรณกรรมกับสิทธิมนุษยชนศึกษา 89
การปรากฏตัวของผู้หญิงในป่าก็เป็นสัญญาณแห่งหายนะที่จะตามมาแล้ว เช่น เรื่อง “ซึงผี” ของมนัส จรรยงค์
เล่าเรื่องการพบศพ “นิตย์” ซึ่งเป็นผู้คุมที่หายตัวไปในป่าเขาของยะลาว่าน่าจะเกิดจากความขัดแย้งของ
นักโทษกับผู้คุม เมื่อ “บาง” นักโทษในยะลาได้รับอนุญาตให้พาเมียไปอยู่ด้วยได้ บางถูกเพื่อนร่วมชะตากรรม
“จ้าวน้อย” คัดค้านโดยกล่าวว่า
“บางรู้ไหมว่าที่นี่คุก มันมีแต่พวกนักโทษ ถูกละ! ถึงแม้ว่าจะเป็นนักโทษชนิดหนัก สิบปี
ขึ้นไป ไม่มีพวกลักเล็กขโมยน้อยมาปะปน แต่ว่าเรื่องผู้หญิงไม่เคยจะละเว้นได้ ก็ทีพวกเราเหล่านี้
มาติดกันอยู่นี้มันก็เรื่องเกี่ยวโยงมาจากผู้หญิงด้วยกันทั้งนั้นไม่ใช่หรือ?”
“แต่อีดอกไม้ของฉันไม่อย่างนั้น” จ้าวน้อยหัวเราะหึๆ อยู่ในลําคอ
“มันจะต้องมีเรื่อง ฉันคาดอะไรไม่ค่อยผิด” (มนัส จรรยงค์, 2546: 133)
จ้าวน้อยคาดว่าเมียของบางจะทําให้เกิดเหตุร้าย และก็เป็นจริงตามนั้นโดยที่เขายืนยันความคิดเดิม
เมื่อเห็นตัวดอกไม้
คิดอยู่ในใจว่าดอกไม้เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในบรรดาหญิงชาวกะเหรี่ยงด้วยกัน เจ้านุ่งถุงดํามีลาย
และเย็บติดกันเหมือนเสื้อกระโปรง เจาะหูใหญ่และกว้างใส่ไว้ด้วยไม้รวกขัดมันจากสีเหลือง […]
จ้าวน้อยคิดแต่เพียงในใจว่า “มันจะต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่นอน” เขาสังหรณ์ใจอย่างไรชอบกล (มนัส
จรรยงค์, 2546: 134)
การสังหรณ์ใจของเขาเป็นจริงในเวลาต่อมา นิตย์ซึ่งเป็นผู้คุมหลงเสน่ห์ดอกไม้ด้วยเห็นว่าดอกไม้
“เป็นหญิงประหลาดเต็มไปด้วยความพิศวง” ทั้งสองคนลักลอบได้เสียกันขณะที่จ้าวน้อยและบางถูกส่งให้
เดินทางไปทํางานไกลที่พัก แต่ความก็แตกเมื่อเจ้าน้อยเริ่มสงสัยและแอบกลับมาที่พัก และได้พบว่านิตย์และ
ดอกไม้มีความสัมพันธ์กัน นิตย์ทําร้ายจ้าวน้อยจนตกเหวตาย แต่ภายหลังนิตย์เป็นไข้และเพ้อถึงจ้าวน้อยและ
ดอกไม้ ทําให้บางรู้ความจริง ส่วนเจ้าบางก็ตามหาเพื่อนโดยเดินตามเสียงซึงของ (วิญญาณ) เจ้าน้อย และพบ
ศพจ้าวน้อยในที่สุด บางกลับไปหมู่บ้านและสามารถล้างแค้นแทนเพื่อนได้
จะเห็นได้ว่าเรื่องนี้ประณามผู้หญิงว่าเป็นสาเหตุของโศกนาฏกรรมทั้งที่หญิงผู้นั้นยังไม่ได้ปรากฏตัว
บทบาทของผู้หญิงในเรื่องสั้นแนวผจญไพรเหล่านี้ก็คือต้นเหตุแห่งความขัดแย้งของผู้ชายที่มักนําไปสู่ความตาย
นอกจากเรื่อง “ซึงผี” “ป่าดงพงพี” ของ มนัส จรรยงค์แล้วก็ยังมีเรื่อง “ตอกทอย” “สักแหลน” “รอยแรด”
และเรื่อง “ใครจะเปลื้องบาปนี้ให้ฉัน” ของ นัน บางนรา “ไพร่ฟ้า” ของ ลาว คําหอม สองเรื่องหลังนี้เสนอ
ความขัดแย้งจากการแย่งชิงผู้หญิงระหว่างคนป่ากับคนเมือง
ภาพลักษณ์ที่มักปรากฏในตัวละครหญิงก็คือภาพผู้หญิงบริสุทธิ์ที่เป็นวัตถุแห่งความใคร่ เป็นเหยื่อ
กามราคะของผู้ชาย เป็น “วัตถุ” แห่งการแก่งแย่งและสาเหตุแห่งการล้มตายของผู้ชาย ตัวละครหญิงที่มักถูก
