Page 101 - รายงานการศึกษาวิจัยฉบับสมบูรณ์ เรื่อง ปัญหาและมาตรการทางกฎหมายในการรับรองและคุ้มครองสิทธิในความเป็นอยู่ส่วนตัว

๘๖

อีกทั้งเพื่อความปลอดภัยในชีวิตร่างกายของผู้โดยสาร ในกรณีที่ผู้โดยสารมองเห็นว่ามีเหตุอันตราย

หรืออุบัติภัยใดๆ เกิดขึ้นภายนอก หรือในทางกลับกัน ในกรณีที่มีเหตุอันตรายเกิดขึ้นภายในรถโดยสาร
เพื่อที่บุคคลภายนอกจะได้สังเกตเห็นและให้ความช่วยเหลือแก่ผู้โดยสารได้ทันท่วงที การมองเห็น

ทัศนีภาพภายนอกรถโดยสารในระหว่างการเดินทางจึงเป็นสิทธิเสรีภาพของบุคคลอันเกี่ยวด้วย

สิทธิในความเป็นอยู่ส่วนตัวของบุคคลเกี่ยวกับชีวิตร่างกาย ในลักษณะที่เป็นศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์
และจะต้องได้รับการคุ้มครองตามนัยแห่งสิทธิในความเป็นอยู่ส่วนตัวตามข้อ ๑๒ แห่งปฏิญญาสากล

ว่าด้วยสิทธิมนุษยชน และข้อ ๘ วรรคหนึ่ง ของอนุสัญญาแห่งยุโรปว่าด้วยการคุ้มครองสิทธิมนุษยชน
และเสรีภาพขั้นพื้นฐาน

โดยนัยดังกล่าว สิทธิเสรีภาพของบุคคลที่จะมองเห็นทัศนียภาพภายนอก
ในระหว่างการเดินทางบนรถโดยสารประจ่าทาง รถไฟ หรือรถไฟฟ้า ย่อมอยู่ในขอบเขตแห่งสิทธิ

ในความเป็นอยู่ส่วนตัวซึ่งได้รับความคุ้มครองตามบทบัญญัติมาตรา ๔ และมาตรา ๓๕ ของรัฐธรรมนูญ

แห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช ๒๕๕๐ ในอันที่บุคคลใดจะล่วงละเมิดโดยมิชอบด้วยกฎหมาย
มิได้ โดยนัยดังกล่าว สิทธิในความเป็นอยู่ส่วนตัวย่อมตกอยู่ในความหมายของค่าว่า “สิทธิมนุษยชน”

ตามนัยที่ได้บัญญัติไว้ในมาตรา ๓ แห่งพระราชบัญญัติคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ พ.ศ. ๒๕๔๒

ประเด็นที่สอง การที่ผู้ประกอบกิจการขนส่งปิดป้ายโฆษณาบนหน้าต่าง
รถโดยสารประจ่าทาง บนหน้าต่างตู้รถไฟหรือตู้รถไฟฟ้า อันเป็นการบดบังทัศนียภาพภายนอก

เป็นการแทรกแซงสิทธิในความเป็นอยู่ส่วนตัวอันเป็นการละเมิดสิทธิมนุษยชนของผู้โดยสารหรือไม่

เมื่อการมองเห็นทัศนีภาพภายนอกรถโดยสารในระหว่างการเดินทาง
เป็นสิทธิเสรีภาพของบุคคลอันเกี่ยวด้วยสิทธิในความเป็นอยู่ส่วนตัวของบุคคลเกี่ยวกับชีวิตร่างกาย

ในลักษณะที่เป็นศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ ดังที่ได้กล่าวแล้วข้างต้น สิทธิเสรีภาพส่วนบุคคลดังกล่าว
ย่อมจะต้องได้รับการเคารพจากบุคคลอื่นใดในอันที่จะต้องไม่กระท่าการใดๆ อันเป็นการกระทบต่อสิทธิ

เสรีภาพดังกล่าว โดยนัยดังกล่าว การที่ผู้ประกอบกิจการขนส่งปิดป้ายโฆษณาบนหน้าต่างรถโดยสาร

ประจ่าทาง บนหน้าต่างตู้รถไฟหรือตู้รถไฟฟ้า อันเป็นการบดบังทัศนียภาพภายนอก ย่อมเป็นการ
แทรกแซงสิทธิในความเป็นอยู่ส่วนตัวของผู้โดยสารโดยมิชอบด้วยกฎหมาย และเป็นการกระท่าอันเป็น

การละเมิดสิทธิมนุษยชนของผู้โดยสาร
นอกจากนี้ ศาลปกครองสูงสุดได้เคยมีค่าวินิจฉัยที่เกี่ยวข้องกับปัญหา

ดังกล่าวในคดีที่ อ. ๒๓๑/๒๕๕๐ ซึ่งสรุปสาระส่าคัญได้ว่า ผู้โดยสารรถไฟขบวนด่วนพิเศษกรุงเทพฯ-

เชียงใหม่ เป็นประจ่า ได้ฟ้องคดีต่อศาลปกครองว่าได้รับความเดือดร้อนเสียหายจากการที่การรถไฟ
แห่งประเทศไทย (ผู้ถูกฟ้องคดี) อนุญาตให้เอกชนด่าเนินการติดตั้งแผ่นป้ายโฆษณาบริเวณกระจก

หน้าต่างภายนอกตู้รถโดยสารของขบวนรถไฟ ท่าให้ผู้โดยสารรถไฟไม่อาจมองเห็นทิวทัศน์สองข้างทาง

รถไฟได้อย่างชัดเจน และยังท่าให้เกิดอาการตาพร่ามัวและคลื่นไส้ ซึ่งผู้ฟ้องคดีได้มีหนังสือร้องทุกข์
ต่อผู้ถูกฟ้องคดีเพื่อให้ขูดลอกแผ่นป้ายโฆษณาดังกล่าวออกจากหน้าต่างตู้รถโดยสารแล้ว

แต่ไม่ได้รับการแก้ไขแต่อย่างใด ผู้ฟ้องคดีเห็นว่าการที่ผู้ถูกฟ้องคดีไม่ด่าเนินการตามค่าร้องเรียน