Page 68 - ประมวลรายงานผลการพิจารณาเพื่อเสนอแนะนโยบายและข้อเสนอในการปรับปรุงกฎหมาย และกฎของคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ : เล่ม 1 ระหว่างวันที่ 1 มีนาคม 2554 - 31 ธันวาคม 2557
P. 68
66 ประมวลรายงานผลการพิจารณาเพื่อเสนอแนะนโยบายหรือข้อเสนอในการปรับปรุงกฎหมาย และกฎ
ของคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ เล่ม ๑ ระหว่าง ๑ มีนาคม ๒๕๕๔ – ๓๑ ธันวาคม ๒๕๕๗
ในเรื่องเขตอำานาจของศาลปกครองและศาลยุติธรรมนี้ ได้มีคำาวินิจฉัยชี้ขาด
อำานาจหน้าที่ระหว่างศาล โดยคณะกรรมการวินิจฉัยชี้ขาดอำานาจหน้าที่ระหว่างศาล ที่ ๑๗/๒๕๔๕
กรณีมีประเด็นที่ต้องวินิจฉัยว่า เมื่อมีการจัดตั้งศาลปกครองขึ้นแล้วตามพระราชบัญญัติจัดตั้ง
ศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒ แล้ว คดีข้อพิพาทในทางปกครองอยู่ในเขต
อำานาจของศาลใด ซึ่งในเรื่องนี้คณะกรรมการวินิจฉัยชี้ขาดอำานาจหน้าที่ระหว่างศาลได้วินิจฉัยว่า
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช ๒๕๔๐ มาตรา ๒๗๖ วรรคหนึ่ง ปัญญัติให้ศาล
ปกครองมีอำานาจพิจารณาพิพากษาคดีปกครอง ซึ่งมีลักษณะแห่งคดีที่บุคคลจะใช้สิทธิทางศาล
แตกต่างจากคดีประเภทอื่น ดังนั้น ข้อพิพาทอันเนื่องมาจากการใช้อำานาจตามร่างพระราชบัญญัติ
การชุมนุมสาธารณะ พ.ศ. .... ในส่วนที่เป็นการดำาเนินการทางปกครองเกี่ยวกับการที่เจ้าหน้าที่ของรัฐ
กระทำาการโดยไม่ชอบด้วยกฎหมาย จึงอยู่ในอำานาจของศาลปกครองตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาล
ปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒ มาตรา ๙ เช่น การออกคำาสั่งไม่อนุญาตให้ผ่อนผัน
การแจ้งการชุมนุมล่วงหน้า หรือละเลยต่อหน้าที่ เช่น ไม่สั่งให้ปิดการจราจร หรือกระทำาละเมิด เช่น
การทำาให้เสียหาย การยึด อายัดทรัพย์สินของผู้ชุมนุม เป็นต้น
อีกทั้งเมื่อพิจารณาการดำาเนินการต่างๆ ของเจ้าหน้าที่รัฐไม่ว่าจะเป็นคำาสั่ง
กรณีที่มีการขอผ่อนผันการแจ้งการชุมนุมล่วงหน้า คำาสั่งให้ปิดการจราจรเพื่อเปิดพื้นที่ในการชุมนุม
การประกาศให้ผู้ชุมนุมแก้ไขการชุมนุมที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย การประกาศให้พื้นที่ที่มีการชุมนุมเป็น
พื้นที่ควบคุม ก็ล้วนแล้วแต่เป็นการใช้อำานาจทางปกครองของเจ้าหน้าที่ของรัฐ ซึ่งรัฐธรรมนูญแห่ง
ราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช ๒๕๕๐ มาตรา ๒๒๓ วรรคหนึ่ง บัญญัติให้ศาลปกครองมีอำานาจ
พิจารณาพิพากษาคดีพิพาทระหว่างหน่วยราชการ หน่วยงานของรัฐ หรือระหว่างหน่วยงานราชการ
หน่วยงานของรัฐ หรือเจ้าหน้าที่ของรัฐด้วยกัน อันเนื่องมาจากการใช้อำานาจในทางปกครองตาม
กฎหมาย หรืออันเนื่องมาจากการดำาเนินกิจการทางปกครองของหน่วยงานราชการหรือเจ้าหน้าที่
ของรัฐ ในขณะที่ได้บัญญัติอำานาจหน้าที่ของศาลยุติธรรมไว้ในมาตรา ๒๑๘ ให้ศาลยุติธรรมมีอำานาจ
พิจารณาพิพากษาคดีทั้งปวงที่ไม่ได้อยู่ในอำานาจของศาลอื่น
นอกจากนี้พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง
พ.ศ. ๒๕๔๒ มาตรา ๙ (๕) ประกอบมาตรา ๗๑ (๑) มาตรา ๗๒ (๕) ยังให้อำานาจศาลปกครองบังคับ
ให้บุคคลออกไปจากสถานที่ใด หรือกระทำาหรือละเว้นการะทำาอย่างใดอย่างหนึ่งได้ อันเป็นอำานาจ
ในลักษณะเดียวกันกับอำานาจของศาลยุติธรรมตามร่างพระราชบัญญัติฉบับนี้
คว�มเห็นและข้อเสนอ
กฎหมายว่าด้วยการชุมนุมสาธารณะ กำาหนดกรอบการใช้เสรีภาพในการชุมนุม
ของประชาชน และกำาหนดอำานาจหน้าที่ของเจ้าหน้าที่รัฐในการบังคับใช้กฎหมาย เพื่อคุ้มครองการใช้
เสรีภาพในการชุมนุมและเพื่อคุ้มครองประโยชน์สาธารณะ ซึ่งตามหลักการแล้วเป็นเรื่องในทาง
ปกครอง ปรากฏรายละเอียดในร่างพระราชบัญญัติ เช่น เจ้าหน้าที่ผู้รับคำาขอผ่อนผันกำาหนดเวลายื่น
